จะไม่รักคุณนับแสน

บทที่ 6 ทิปกระจาย

ถึงแม้จะไม่ใช่โซนรับผิดชอบแต่น้ำว้าก็รู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะเธอรู้สึกกลัวคุณนับแสน หญิงสาวพยายามบอกกับตัวเองว่าเธอไม่ควรจะกลัวเขาเพราะเธอกับเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องสักหน่อยอีกอย่างเขาไม่ใช่เจ้านายเธออีกแล้ว แต่ความคิดนั้นก็อยู่กับเธอไม่นาน

“น้ำว้าพี่จิ้บเรียก” ใบหน้าสวยที่มีเหงื่อซึมนิดๆ พยักหน้าให้เพื่อนร่วมงานก่อนที่จะรีบเดินไปหลังร้าน

“พี่จิ้บมีอะไรคะ”

“ลูกค้า VIP โซนโซฟาชั้นลอย เขารีเควสให้น้ำว้าไปดูแล”

“คุณนับแสน” น้ำว้าอุทานออกมาเบาๆ พร้อมกับใจที่หนักแน่นในตอนแรก ตอนนี้เหลือแต่ความเบาโหวง เธอก้าวเท้าข้างไหนออกจากบ้านกันนะเมื่อเช้าทำไมวันนี้ดวงถึงได้ซวยขนาดนี้

“อื้อ น้ำว้ารู้จักเหรอทำให้เต็มที่นะ คุณนับแสนทิปหนักมาก”

หญิงสาวแค่แหกกฎของเขาครั้งเดียวแต่เขาจะตามหลอกหลอนเธอไปตลอดชีวิตเลยเหรอ น้ำว้าไว้อาลัยให้ตัวเองในใจ เธอพยายามคิดในแง่ดีว่าเขาอาจจะอยากให้ทิปเธอจริงๆ ก็ได้ เขาอาจจะคิดได้ว่าเมื่อตอนกลางวันที่รถชนคนที่ผิดคือเขา มือน้อยๆ บีบเข้าหากันแน่นเพื่อให้กำลังใจตัวเอง

หลังจากน้ำว้ารับคำสั่งพี่จิ๊บผู้จัดการร้านเสร็จเธอก็ยืนหลับตาทำสมาธินับ หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า แล้วเดินไปยังโซนโซฟาชั้นลอยซึ่งเป็นโต๊ะพิเศษของ VIP ที่มองเห็นบริเวณร้านและนักดนตรีได้อย่างชัดเจน

ร่างเล็กพาตัวเองไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของนับแสนอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรนัก วันนี้เขามากับเพื่อนกลุ่มใหญ่ต่างคนต่างพูดคุยกันโดยไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

“หนูชื่อน้ำว้าค่ะ จะมาคอยดูแลความสะดวกให้คุณลูกค้าจนกว่าร้านจะปิดนะคะ”

“คุณมานั่งนี่สิ ผมไม่ใจร้ายปล่อยให้คุณเดินไปตักน้ำแข็งหรอก” เสียงทุ้มต่ำดูนุ่มลึกของนับแสนดังขึ้นหลังจากที่เธอพูดจบ คนในกลุ่มก็เริ่มหันมาสนใจเธอก่อนจะพากันหัวเราะเบาๆ

“แสนเดี๋ยวนี้มึงไม่สนใจเด็กเอ็นแต่สนใจเด็กเสิร์ฟเหรอวะ ไอ้ชิบหาย เพื่อนกูรสนิยมเปลี่ยนไปแล้ว”

เสียงหัวเราะดังครืนขึ้นมาจนน้ำว้ารู้สึกอุ่นๆ ที่ใบหน้า หากไฟในผับสว่างกว่านี้เขาคงเห็นว่าหน้าเธอแดงแค่ไหน มันไม่ใช่แดงเพราะความเขินอายที่ใบหน้าเธอแดงเพราะรู้สึกโกรธที่ถูกเหยียดหยามแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้ายอมเป็นตัวตลกให้พวกเขา

“นั่งสิ”

นับแสนตบมือปุๆ ลงบนเบาะข้างตัว ตอนนี้ท่าทางของเขาดูเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าวจริงๆ เธอที่เป็นแค่นักศึกษาสาววัย 22 ที่ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอดไปวันๆ อย่าไปคิดเลยว่าจะสู้อะไรกับผู้ชายวัย 30 ที่มีนิสัยชอบเอาชนะคนนี้ได้เลย

น้ำว้าแอบสูดอาการเข้าปอดลึกๆ ก่อนที่หย่อนตัวลงนั่งปลายเบาะ ร่างบอบบางของหญิงสาวเกร็งเล็กน้อยดวงตากลมโตเลื่อนสายตาลงไปจดจ้องอยู่ที่ปลายเท้าตัวเองด้วยความประหม่า เพราะเธอไม่แน่ใจว่านับแสนจะสั่งให้เธอทำอะไรอีก ร่างใหญ่โน้มตัวลงมาใกล้จนได้กลิ่นบุหรี่จางๆ ผสมกับกลิ่นแอลกอฮอล์

“คุณเห็นอาหารตรงหน้ามั้ยเยอะมากใช่มั้ย”

น้ำว้าพาซื่อพยักหน้ารับเพราะไม่เข้าใจจุดประสงค์ของนับแสน เสียงหัวเราะที่ฟังแล้วชวนขนลุกดังขึ้นในลำคอเบาๆก่อนที่เขาจะดีดนิ้วเรียกเพื่อนร่วมงานของเธอให้เอาจานช้อนมาเพิ่มให้เธออีกหนึ่งชุด

นับแสนโน้มใบหน้าเข้ามาหาคนตัวเล็กข้างๆ จนได้กลิ่นเหงื่ออ่อนๆ ผสมกับกลิ่นน้ำหอมราคาถูกจางๆ กลายเป็นกลิ่นที่เขาไม่คุ้นเคยแต่อยากจะลองดมดูใกล้

“กลิ่นคนใช้แรงหอมแปลกดี” เขาพึมพำเบาๆ

“....”

“น้ำว้าคะ”

เสียงนับแสนที่ดูแปลกไปทำให้น้ำว้าเลิกมองปลายเท้าตัวเอง เธอใช้สายตาพาซื่อหันไปมองใบหน้าคมเข้มของเขาแทน ตอนนี้แววตาของเขาดูเจ้าเล่ห์วิบวับเหมือนกำลังซ่อนอะไรสนุกๆไว้ในใจ

“ผมเห็นใจคุณมากนะที่ชีวิตของคุณลำบากขนาดห่อของเหลือกลับไปกิน”

เสียงหยอกล้อพูดคุยกันของกลุ่มเพื่อนของนับแสนเริ่มเงียบลงพวกเขาค่อยๆ หันมา มองนับแสนและเด็กเสิร์ฟหน้าสวยวัยละอ่อนด้วยความแปลกใจพลางเกิดความสงสัยว่าเขาจะทำอะไรกันแน่

“เอาแบบนี้ดีมั้ย คุณกินอาหารพวกนี้หนึ่งคำ ผมจะให้เงิน 100 บาท คุณลองดูไปรอบๆโต๊ะนี่สิ ถ้าคุณกินหมดนี่คุณอาจจะได้เงินถึงหนึ่งหมื่นเลยนะ มันเยอะนะคุณว่ามั้ย” เสียงกระซิบที่ดังอยู่ข้างๆใบหูเต็มไปด้วยคำพูดดูถูกทำให้ใบหน้าของน้ำว้าแดงเห่อร้อนไปหมด

“น้ำ...น้ำว้ามีงานต้องทำอีกเยอะน้ำว้าขอตัวก่อนนะคะ น้ำว้าจะไปเอาเครื่องดื่มกับน้ำแข็งมาเพิ่มให้แล้วจะชงเหล้าให้ใหม่นะคะ”

“ไม่เอาสิแบบนี้ไม่สนุกเลยผมเป็นหุ้นส่วนที่นี่นะ คุณจะไม่เอาใจผมหน่อยเหรอคนดี ”

คำว่าหุ้นส่วนที่นี่ที่เขาพูดออกมาคงจะเป็นการกดดันเธอกลายๆ สินะ น้ำว้ารู้ได้ทันทีแม้เธอจะดูฉลาดน้อยไปบ้าง ถ้าเธอไม่ทำตามก็เตรียมหาร้านใหม่ได้เลย แต่เธอจะไปหาร้านใหม่ที่ไหนได้อีก

ต่อให้เธอถูกไล่ออกบางทีเขาคงจะตามรังควานเธออีกจนกว่าจะชนะเพราะคนรวยอย่างเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อความสะใจ

ดวงตาสีนิลเข้มของนับแสนมองมาที่น้ำว้าเต็มไปด้วยประกายวับวาวเหมือนเจ้าป่าเจอเหยื่อที่ถูกใจ เขากำลังรู้สึกสนุกที่ได้ไล่ต้อนเธอให้จนมุม

อีกทั้งเขายังใช้สายตาลวนลามมองขาเรียวสวยสีน้ำผึ้งนวลเนียนที่โผล่พ้นขอบกระโปรงออกมาอย่างไม่ปิดบัง ยิ่งเธอนั่งลงกระโปรงที่สั้นอยู่แล้วก็ร่นสั้นเข้าไปอีก

“ผมแนะนำคุณแล้วว่าให้ไปเป็นเด็กเอ็นคุณก็ไม่เชื่อผม ดูสิคุณต้องมานั่งทำงานจนเหงื่อไหลไคลย้อยห้าหกชั่วโมงเพื่อแลกกับเงินพันกว่าบาท”

ปลายนิ้วมือใหญ่เลื่อนมาปัดผมที่หล่นลงมาปิดแก้มนวลเนียนไปทัดไว้ที่ใบหูเล็กๆ หากเป็นสาวๆ คนอื่นอาจจะอ่อนระทวยไปแล้วกับการกระทำของเขา

แต่สำหรับน้ำว้าเธอมีแต่ความรู้สึกกลัวและกลัวเท่านั้น เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่เงียบคนใจดีที่อยากจะแจกทิปก็เอ่ยปากถามซ้ำอีกครั้ง

“จะเริ่มกินได้ยัง ผมรอจ่ายเงินให้คุณอยู่นะ”

น้ำว้าจิกมือเข้าหากันแรงๆ ทีหนึ่งเพื่อข่มอารมณ์ความรู้สึก ก่อนที่มือเล็กๆ จะพยายามควบคุมความสั่นของตัวเองเอาไว้แล้วตักอาหารเข้าปากท่ามกลางสายตาของเพื่อนนับแสนที่จับจ้องเธออยู่ คนพวกนี้มองหญิงสาวราวกับเธอเป็นตัวตลกแต่น้ำว้าก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจเธอตั้งหน้าตั้งตากินตามคำสั่งของเขา

นับแสนหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาถือไว้ในมือพลางจรดกับริมฝีปากดื่มด่ำกับรสชาดของน้ำสีอำพันอย่างรู้สึกพึงพอใจ ร่างสูงใหญ่ของเขานั่งพิงโซฟาหันหน้าเข้าหาเธอ ดวงตาสีนิลเข้มเป็นประกายมองการกระทำของเธออย่างพออกพอใจ

น้ำว้าค่อยๆ ใช้ช้อนตักอาหารขึ้นกินทีละจานๆ จนเธอรู้สึกจุกเสียดท้องแต่ก็หยุดกินไม่ได้ เธอไม่อยากเสียงานที่นี่ไปอีกเพราะเงินที่เธอได้จากที่นี่ก็ถือว่าเยอะพอสมควร ปากเล็กๆ กลืนอาหารลงคออย่างยากลำบาก

สายตารอบโต๊ะที่จับจ้องมองมาที่เธอตอนนี้เต็มไปด้วยความพะอืดพะอมและความสมเพช คงมีเพียงแค่นับแสนที่นั่งมองและยิ้มอย่างสบายอารมณ์ ใช้เวลาไม่นานอาหารบนโต๊ะก็ถูกจัดการจนเกือบหมด

“โอ้โหคุณกินเก่งจริงๆ ด้วย ผมก็เก่งเหมือนกันที่ใช้คนได้เหมาะกับงาน”

นับแสนลุกขึ้นยืนปรบมือให้กับเธอราวกับว่าเธอทำให้งานของเขาก้าวหน้า

“ปรบมือให้เธอสิรออะไรกันพวกมึง” เขาหันไปบอกเพื่อนๆ ของเขา คนพวกนั้นพร้อมใจกันหัวเราะให้กับการกระทำของน้ำว้าพลางส่ายหน้าให้นับแสนที่เล่นอะไรแปลกๆ

“ไปต่อกันที่อื่นเถอะกูเบื่อที่นี่แล้ว” นับแสนหันไปเรียกเพื่อนก่อนที่เขาจะโปรยเงินแบงก์พันจนกระจายหล่นลงไปบนจานอาหารรอบโต๊ะ

“ทิปของคุณ คุณเก่งมากคุณทำให้ผมอารมณ์ดีมากจริงๆ”

นับแสนเดินเหยียบเงินเหล่านั้นผ่านหน้าเธอไปโดยไม่สนใจไยดีเธอแม้แต่น้อย น้ำว้าได้แต่นั่งสมเพชตัวเองที่สุดท้ายก็โดนเขาเหยียบย่ำครั้งแล้วครั้งเล่า

มือเล็กค่อยๆ เก็บเงินรอบๆ ตัวทีละใบๆ พร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเองไปด้วย เธอร้องไห้เงียบๆ ศักดิ์ศรีถูกเหยียบจมดินไม่เหลือไปนานแล้วตั้งแต่ที่เจอคุณนับแสน

หากเธอทำได้เธอก็อยากเกิดในตระกูลสูงส่งเหมือนเขาบ้าง เธออยากให้เขาลองได้เป็นคนที่ต้องดิ้นรนทำมาหากินใช้ชีวิตให้รอดในแต่ละวันได้บ้าง

น้ำว้ากลับมาทำงานของตัวเองเงียบๆ จนหมดเวลาทำงาน เพื่อนร่วมงานต่างเห็นใจเธอแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพราะการโดนลูกค้าดูถูกเป็นเรื่องที่ทุกคนเคยเจอ แต่คงไม่มีใครเคยเจอหนักเท่าน้ำว้าในวันนี้ พี่จิ๊บเดินเข้ามาตบไหล่น้ำว้าเบาๆ เพื่อให้กำลังใจก่อนจะเดินกลับเข้าไปดูแลร้านต่อ

หญิงสาวผิวสีน้ำผึ้งขี่ไอ้เศษเหล็กคู่ใจไปตามถนนริมชายหาดเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน แต่สิ่งที่เธอพึ่งเจอมามันทำให้เธอหมดแรงในการบังคับไอ้เศษเหล็กคันนี้จริงๆ ร่างเล็กแวะริมหาดก่อนที่จะเดินไปนั่งร้องไห้เงียบๆ ระบายความรู้สึกที่อัดอั้น

เธอไม่อยากให้แม่เห็นน้ำตาของเธอ น้ำว้าไม่อยากให้แม่เป็นห่วงและกังวล ทุกวันนี้แม่ก็มีเรื่องให้เครียดมากพออยู่แล้ว

หญิงสาวกอดตัวเองเอาไว้แน่นพลางปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอกดข่มแรงสะอื้นเอาไว้ลึกสุดใจ เพียงไม่นานหญิงสาวก็ลุกขึ้นพาไอ้เศษเหล็กที่ใครบางคนเรียกมันแบบนั้นกลับบ้าน

ร่างเล็กค่อยๆ ย่องเข้าบ้านไปอย่างเบาเท้า ภายในบ้านมืดสนิทแม่และน้องชายคงหลับไปแล้ว น้ำว้าเดินไปอ้วกเอาอาหารที่จุกอยู่ในท้องของเธอออกจนเกือบหมดแล้วอาบน้ำไล่น้ำตาที่ไหลไม่ยอมหยุดให้พ้นไปจากหัวใจที่อ่อนแอเสียที

นับแสนกลับมาถึงวิลล่าอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก หญิงสาวตัวเล็กๆ คนนั้นเขารู้สึกอยากทำให้เธอคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องให้เขาปล่อยเธอไป

แต่ทุกครั้งที่เจอก็มีแต่ท่าทางที่ไม่มั่นใจเอาแต่ขอโทษและดื้อกับเขาเงียบๆ นั่นมันทำให้เขารู้สึกไม่สนุกและรำคาญ เธอทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด หรือว่าจะให้เธอกลับมาทำงานที่ CHA LA LA BEACH CLUB เหมือนเดิมแต่มันดูเหมือนแหกกฎของตัวเองไปสักหน่อย