“รู้มั้ยครับว่าตั้งแต่ตอนกลางวันจนถึงตอนนี้ ผมยังไม่อยากเชื่อเลยว่าเราเป็นแฟนกันแล้วจริงๆ”
คนตัวโตบีบมือของลัลน์ลลิตที่กุมกันอยู่เบาๆ ก็ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยจีบใคร แถมยังเคยถูกลัลน์ลลิตปฏิเสธอีกก็ไม่แปลกที่จะคิดว่าฝันไป
“ลัลน์ก็รู้สึกไม่ต่างกับคุณหรอกค่ะ เคยกันท่าคุณตั้งหลายหนใครจะคิดว่าคุณยังอยากคบลัลน์อยู่อีก”
กว่าจะเปิดใจยอมรับเขาเข้ามาได้ก็ต้องใช้เวลาอยู่พอสมควร ยอมรับว่าการตัดสินใจส่วนหนึ่งก็เพราะเพื่อนเชียร์ด้วย อีกทั้งลัลน์ลลิตเห็นความสม่ำเสมอภายใต้การรักษาระยะห่างของเขาแล้วก็อยากลองคบดู เธอคิดว่าไม่เสียหายอะไร ไม่ถูกใจก็แค่แยกย้าย ซึ่งจุดนี้ชรัญธรก็ยอมรับได้
“ผมว่าการที่เราชอบใครสักคนนับว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์เลยล่ะ และการที่คนคนนั้นชอบตอบนี่สิปาฏิหาริย์ชัดๆ”
“คุณชาร์คนี่พูดเก่งจังเลยนะคะ ทำเอาลัลน์ติดกับดักจนหาทางกลับบ้านไม่เจอเลย”
ลัลน์ลลิตยิ้มเขินพลางหลุบสายตามองมือที่กุมก
