บทนำ
1106 Words
1 ปีก่อน
ตุ๊บ! ตุ๊บ!'
"ทำไมทำกับฉันแบบนี้ปืน จิตใจนายทำด้วยอะไรวะ นายทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง!"
ร่างเล็กในชุดนักศึกษาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบไวน์ ปรี่เข้าไปทุบตีหนุ่มนักศึกษาที่ยืนทำหน้าไร้จิตสำนึกอยู่ข้างรถเฟอร์รารีคันสีแดงเพลิง ท่าทางของเขาโงนเงนคลายคนเมา
"หยุดนะโว้ย! จะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ!"
ตุ๊บ!
"โอ๊ย! ไอ้เลว ไอ้ผู้ชายเฮงซวย" ภานุรวบมือของลัลน์ลลิตที่กำลังทุบตีเขาเอาไว้ แล้วผลักเธอออกอย่างเต็มแรง ทำให้หญิงสาวเซถลาล้มลงไปกองกับพื้นซีเมนต์แข็งๆ
"นี่พี่ลัลน์ พี่จะด่าอะไรนักหนาเนี่ย รถก็มีประกันแล้วพี่จะซีเรียสทำไม จริงมั้ยคะพี่ปืน"
เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วลัลน์ลลิตตามไปเจอภาณุแฟนของเธอกำลังนั่งดื่มคลอเคลียอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ทำให้ทั้งสองมีปากเสียงกัน หลังจากนั้นปืนก็ขับรถของลัลน์ลลิตคันที่แบ่งให้เขาใช้หนีมาชนเสาไฟฟ้าด้วยอาการเมามาย
"หุบปากไปเลยนะ เธอนี่ก็หน้าหนากว่าซีเมนต์อีกนะใบหม่อน ถนนทั้งเส้นยังไม่หนาเท่าหน้าเธอเลยมั้ง รู้ว่าเขาเป็นแฟนฉันยังจะมายุ่งอีก พวกเธอนี่มันเดรัจฉานชัดๆ"
ลัลน์ลลิตยืนขึ้นด้วยความยากลำบากด้วยว่าบาดเจ็บทั้งแขน ขา ฝ่ามือ เธอชี้หน้าด่ามัทนีรุ่นน้องปี2 ที่เรียนอยู่มหา'ลัยเดียวกันแถมยังเป็นน้องรหัสของเธออีก ไม่คิดว่าหน้าตาใสซื่อแท้จริงแล้วโคตรแรด แฟนรุ่นพี่มันก็ฟันเรียบ
"น่ารำคาญว่ะ" ภาณุทำท่าทางหงุดหงิดใส่ ทั้งที่เขาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้กับลัลน์ลลิตผู้ที่ให้ทุกอย่างกับเขา
"เลิกด่าแล้วโทรเรียกประกันมานะลัลน์ ปืนง่วงอ่ะ ขอตัวกลับไปนอนก่อน" น้ำเสียงนั้นช่างไร้เยื่อใย ว่าจบภาณุหมุนตัวหมายจะเดินไปขึ้นรถยนต์ที่เรียกมาใช้บริการจากแอปพลิเคชันหนึ่ง แต่กลับถูกลัลน์ลลิตกระโดดถีบจากทางด้านหลังอย่างเต็มแรง
ผลัก!
"ไอ้สารเลว มึงจะไปไหน! กลับมาคุยกับกูให้รู้เรื่องนะ"
"โอ๊ย! อะไรวะ" ลัลน์ลลิตปรี่เข้าทุบตีภาณุด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธที่มีทั้งหมด เธอใช้ทั้งมือทั้งเล็บข่วนลงบนใบหน้าหล่อๆ ของภาณุแบบไม่ยั้ง ตอบสนองความเลวทรามของแฟนชั่วๆ ที่คบหากันมาเป็นปี เธอทุ่มเททุกอย่างให้เขาสุดท้ายกลับถูกทรยศ
"มึงทำกับกูแบบนี้ได้ยังไง ไอ้หน้าตัวเมีย"
"กรี๊ด!! เป็นบ้าอะไรพี่ลัลน์ ปล่อยพี่ปืนนะ "มัทนีปรี่เข้ามาหมายจะดึงตัวของลัลน์ลลิตออก แต่แรงของความแค้นมีมากกว่าทำให้มัทนีถูกลัลน์ลลิตผลักเธอออกจนกระเด็นไปอีกทาง
"อีนี่!"
เพี้ยะ!!
แต่มีเหรอแรงผู้หญิงบอบบางจะสู้แรงชายชาตรี ฝ่ามือหนักๆ ของภาณุฟาดลงใบหน้าสวยๆ ของลัลน์ลลิตอย่างเต็มแรง จนหน้าของเธอหันไปตามแรงตบ
"โอ๊ย! อึก!"
ร่างเล็กล้มลงไปกองกับพื้น ภายในโพรงปากสัมผัสได้ถึงเลือดที่ซึมออกมาเต็มกระพุ้งแก้ม และความเจ็บปวดจากแรงกระแทกแล่นไปทั่วร่างกายจนเธอลุกขึ้นมาสู้ต่อไปไม่ไหว
ไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งเธอเคยรักไอ้คนชั่วช้าคนนี้จนหมดหัวใจ เธอนี่มันโง่จริงๆ
"มึงหยุดไปเลยนะอีลูกคุณหนู รู้ไว้ซะว่าที่กูคบกับมึงก็เพราะมึงรวย ผู้หญิงเชี่ยอะไรชวนไปไหนก็ไม่ไป เอาแต่อ่านหนังสือ ขลุกอยู่แต่ในห้อง กูเบื่อ!"
ภาณุชี้หน้าด่ากราด ชายหนุ่มกัดฟันกรอดย่างสามขุมเข้ามาหมายจะทำร้ายลัลน์ลลิตอีกครั้ง โดยมัทนีวิ่งเข้ามาช่วย
"เอาหนักๆ เลยค่ะพี่ปืน"
"ลัลน์! ไอ้เชี่ยปืนมึงทำอะไรเพื่อนกู!" แต่ภาณุยังไม่ทันจะได้ตบลัลน์ลลิตก็มีเสียงโวยวายดังมาจากอีกทาง
"อุ๊ย! มีคนมาค่ะพี่ปืน" มัทนีกระวีกระวาดวิ่งไปหลบหลังภานุเมื่อพบว่ามีกลุ่มชายฉกรรจ์กำลังวิ่งกรูเข้ามาทางพวกเขา
"เฮ้ย! มึงทำอะไรผู้หญิงวะ"
"ปลาดาว ฮื่อออออ"
ลัลน์ลลิตร้องไห้โฮเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสนิท โชคดีที่ปานชีวาเพื่อนของเธอตามมาทันเหตุการณ์พอดี นอกจากนั้นยังมีเพื่อนผู้ชายมาด้วยอีกหลายคน ทำให้ภาณุกับมัทนีไม่กล้าลงมือทำร้ายลัลน์ลลิตอีก
"ไม่เป็นอะไรนะแก ฉันมาช่วยแล้ว"
ปานชีวาสงสารเพื่อนจับใจ เธอกอดลัลน์ลลิตที่กำลังร้องห่มร้องไห้เอาไว้แน่น ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนผู้ชายที่วิ่งตามมา
"จัดมันหนักๆ เลยพี่"
"พวกเรา ยำมันโว้ย!"
"ไม่ต้องถึงตายนะมันง่ายไป เอาแค่พิการก็พอ"
ชายฉกรรจ์หลายคนกระโจนเข้าใส่ภาณุแล้วเกิดการตะลุมบอนกัน เสียงหมัดกระทบเนื้อปนกับเสียงกรีดร้องของมัทนีดังสนั่นไปหมด ลัลน์ลลิตมองภาพเหตุการณ์ผ่านม่านน้ำตาก็พบว่าภาณุนอนกองอยู่ที่พื้น เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกเท้าหนักๆ หลายคู่รุมกระทืบอย่างไร้ความปรานี
"เอามันหนักๆ อย่าหยุดพี่" ปานชีวาสั่งการขณะที่พยุงลัลน์ลลิตให้ลุกขึ้นยืน
"ฮึก! ปลาดาว ไอ้เลวนั่นมันนอกใจฉัน"
"เออ ฉันเห็นแล้วช่างแม่งมันสิ ปล่อยเฮี่ยให้มันไปอยู่กับเฮี่ย แต่ดูสภาพแล้วเฮี่ยไม่ตายก็พิการว่ะ"
"ฉันมันของตายใช่มั้ยแก เขาเลยกล้าทำกับฉันได้"
"ไม่หรอก แกแค่ไว้ใจมันมากเกินไป ตอนนี้ปล่อยให้พวกนั้นจัดการมันไป เรากลับบ้านกันเถอะ" ปานชีวาพูดพลางลูบลงแผ่นหลังของเพื่อนอย่างปลอบประโลม จากนั้นก็พยุงกันเดินไปขึ้นรถโดยที่คนถูกทรยศยังคงร้องไห้อยู่
"ฮึก!"
"ร้องให้พอ แต่ร้องแค่ตอนนี้นะ แล้วฉันจะสอนให้แกรู้ ว่าของตายดิ้นได้มันเป็นยังไง"
"ฮื่อ....ปลาดาว"
ลัลน์ลลิตร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมงเธอจึงตั้งสติขึ้นมาได้ โชคดีที่มีปานชีวาอยู่ข้างๆ ไม่หนีไปไหน ด้วยว่าทั้งสองสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก หลังจากที่พ่อแม่ของลัลน์ลลิตเสียชีวิตไปเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก นอกจากครอบครัวของปานชีวาที่รักเธอเหมือนลูกเหมือนหลาน
- Writer
