“พี่ดีแลนมาทำอะไรที่นี่อีกคะ”
“มากินข้าวกับเมียไงครับ”
“ที่นี่ไม่ใช่ห้องอาหารสำหรับแขกที่มาพัก เดี๋ยวนิ้งบอกให้นุ่มนิ่มพาพี่ดีแลนไปห้องอาหารนะคะ”
“พี่ตั้งใจมากินข้าวกับนิ้ง”
เธอปรายสายตาไปมองเขานิ่งๆ
“รู้สึกว่ากินข้าวกับเมียมันอร่อยกว่า”
“แต่นิ้งยังไม่หิว”
“ถ้าอย่างนั้นช่วยนั่งเป็นเพื่อนพี่ได้ไหม แค่เห็นหน้านิ้งตอนกินข้าว พี่ก็กินข้าวอร่อยแล้ว”
นุ่มนิ่มแอบยืนยิ้ม จิกชายกระโปรงตัวเองแน่น ตัวแทบบิดเป็นเลขแปดอย่างเขินแทนคะนิ้ง
“นุ่มนิ่ม”
“คะคุณคะนิ้ง”
“ช่วยยกอาหารมาให้เขาด้วย”
“ได้เลยค่ะ” นุ่มนิ่มรีบตอบรับคำสั่งของคะนิ้งแล้วเดินออกไป
คะนิ้งเดินไปนั่งลงเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะ ส่วนดีแลนเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ หญิงสาวกอดอกจ้องมาเฟียหนุ่มเขม็ง
“ทำไมมองพี่อย่างนั้นล่ะ”
“พรุ่งนี้พี่ดีแลนต้องรีบไปจากที่นี่”
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วย”
“เพราะนิ้งไม่อยากเห็นหน้าพี่”
“การไปจากนิ้ง ไม่ได้อยู่ใน
