ผัวะ!
ดีแลนระบายโดยการอัดกำแพงอย่างแรง ความเจ็บปวดตรงหลังมือคงไม่ได้ครึ่งนึงของคำพูดแทงใจดำ ที่พ่นใส่คะนิ้ง ก่อนหน้านี้ขาดสติจึงพูดไม่คิด คิดได้ตอนนี้คงไม่ทันแล้ว
ทำอะไรลงไป…
โกรธราฟแต่ดันเผลอไปใส่อารมณ์กับคะนิ้ง คนที่สมควรโดนคือราฟไม่ใช่หรือไง พอได้สติกลับคืนมาจึงรีบเดินตามคะนิ้งไป ดีแลนเดินขึ้นไปบนชั้นสอง ตรงไปยังห้องนอนพบว่า คะนิ้งกำลังนั่งชันขาขึ้นแล้วฟุบหน้าลงเข่าทั้งสองข้าง โดยนั่งตรงพื้นนอกระเบียง
เขาเดินเข้าไปหาคะนิ้งด้วยท่าทางรู้สึกผิด
“ฉันขอโทษ”
คะนิ้งเม้มริมฝีปากเข้าหากัน คำขอโทษของดีแลนไม่สามารถช่วยทำให้ความรู้สึกที่เสียไปแล้วกลับคืนมา
คนเรามักพูดความจริงเวลาโกรธ เธอเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูด มันออกมาจากสิ่งที่เขารู้สึก บางทีเธอคงคิดไปเองจริงๆ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ มีแค่เธอที่รู้สึกไปเองคนเดียว
“ฉันขอโทษที่พูดแบบนั้นออกไป”
เธอเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองเขา
“ช่างมันเถอะค่
