หลายวันต่อมา
‘ผมพยายามเต็มที่แล้วครับนาย คุณคะนิ้งซ่อนตัวเก่งจนผมหาไม่เจอเลย’
‘ผมขอโทษครับที่ทำงานนี้พลาด’
เคร้ง!
เขาปาแก้วน้ำสีเหลืองอำพันในมือใส่กำแพงด้วยความหัวเสีย ไม่เคยรู้สึกจนปัญญาเท่านี้มาก่อน ปกติเวลาเขาตามหาใครไม่เกินสามวันก็รู้แล้ว ทว่าเรื่องของคะนิ้งผ่านมาหลายวัน ไร้ความคืบหน้า ล่าสุดองศามาบอกเขาว่าขอโทษที่ทำงานพลาด ตั้งแต่มันทำงานมา นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้ยินองศาพูดแบบนั้น
หรือเขาหมดหวังแล้วจริงๆ
เขาคิดถึงคะนิ้งมาก ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเธอ น้ำตาไหลออกมาเองโดยอัตโนมัติ มีโอกาสได้เจอเธออีกครั้งไหม หรือว่านี่จะเป็นตอนจบของเรื่องแล้ว
ให้กลับไปใช้ชีวิคคนเดียวโดยไร้คะนิ้ง คงทำไม่ได้อีกแล้ว ถึงแม้ว่าสามารถทำได้ แต่กว่าจะผ่านตรงนี้ไปได้คงใช้เวลานานพอสมควี
พราวมุกเดินเข้ามาในเพนท์เฮาส์ของลูกชาย สายตาคนเป็นแม่มองข้าวของที่กระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ก่อนจะมองไปยังลูกชายที่นั่งก้มหน้
