ณ โรงพยาบาลเอกชน
คะนิ้งเดินเข้าไปในโรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน อดทนรอลิฟต์หลายนาทีอย่างคนใจร้อน พอประตูลิฟต์เปิดออก กดชั้นที่ต้องการไปทันที เมื่อมาถึงแล้วรีบก้าวออกจากตัวลิฟต์ไปยังห้องพักฟื้นขอบคนเป็นพ่อ
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวดั่งกลองรัว ก่อนหน้านี้ได้รับข้อความจากเทมป์ว่าพ่อฟื้นแล้ว จึงรีบมาหาในสภาพหน้าก็ยังไม่ได้แต่ง ชุดที่สวมใส่ไม่เป๊ะนักเหมือนทุกครั้ง เสื้อยืดและกางเกงวอร์มธรรมดา เธอยืนมองประตูตรงหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าแล้วพ่นออกทางปาก จากนั้นเปิดประตูเข้าไปข้างในด้วยความตื่นเต้น
พอเข้ามา เห็นชมนาดและเทมป์อยู่กับพ่อของเธอ รวมถึงหมอประจำตัวที่กำลังยืนคุยกับชมนาด ก่อนจะเดินออกไปโดยยิ้มให้เธอด้วย ซึ่งเธอเองก็ยิ้มกลับตามมารยาท
เธอไม่ได้สนใจสองแม่ลูกนั่น มาเพราะคุณพ่อฟื้นแล้ว เดินปรี่เข้าไปหาคุณพ่อที่นอนลืมตาบนเตียง เธอยิ้มให้คุณพ่อ ส่วนคุณพ่อเอาแต่มองเธอนิ่งๆ
“คุณพ่อฟื้นแล้ว…” เธอพูดด้ว
