หนึ่งมิตร 6 ตายในหน้าที่
1619 Words
หนึ่งมิตรชิดใกล้ 6 ตายในหน้าที่
ตุบ!
"โอ๊ะ! ขะ...ขอโทษค่ะ" แฟ้มเอกสารทั้งหมดร่วงกองเต็มพื้นเมื่อเธอวิ่งเข้ามาเจอดอมินิกที่กำลังถอดเสื้อผ้าเปลือยเปล่าเหลือแต่อันเดอร์แวร์สีขาวเพียงตัวเดียว
ในจังหวะเดียวกันเมื่อดอมินิกได้ยินเสียงของญารินดาทำให้เขาหันมาทางเดียวกับที่เธอยืนอยู่มันจึงทำให้ญารินดาเห็นทุกอย่างไม่ว่จะเป็นกล้ามแขนทั้งสองข้าง แผงอกแกร่งที่มีมัดกล้ามเนื้อเรียงกันเป็นลอนสวยงามมาจนถึงหน้าท้องที่แบนราบ ก่อนสายตาของเธอจะเลื่อนต่ำลงจนไปสะดุดกับท่อนเอ็นขนาดใหญ่ที่เป็นลำพาดเฉียงอยู่ข้างในอันเดอร์แวร์
"โอ๊ะ!" ญารินดาถึงขั้นเอามือปิดปากและปิดตาของตัวเอง
"เธอเข้ามาทำไม ออกไปรอที่พิท"
"เอ่อ....ค่ะๆ"
"เดี๋ยว!"
"คะ?"
"อืม...เธอมาก็ดีแล้วช่วยใส่ชุดให้ฉันหน่อย" ชุดของนักแข่งที่ดอมินิกใส่นั้นมันค่อนข้างหนักและใส่ยากในจังหวะเดียวกันที่ตัวเขานั้นเร่งรีบด้วยเกรงว่าจะไม่ทันเวลาจำจึงต้องให้ญารินดามาช่วยใส่
"เอ่อ ค่ะๆได้ค่ะ" เธอวางแฟ้มเอกสารพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบเล็กไว้บนโต๊ะก่อนจะรีบเดินเข้ามาช่วยเขาใส่ชุดนักแข่งโดยสายตานั้นพยายามไม่มองมาที่ชายหนุ่มเธอพยายามมองออกไปทางอื่นอีกทั้งมือก็รีบช่วยเขาใส่ขุดให้เร็วที่สุด
"เธอรอนั่งรอฉันอยู่นี่แหละ อย่าเดินเพ่นพ่านไปทั่วล่ะ" เขาสั่งความเธอไว้
หลังจากที่ดอมินิกใส่ชุดเสร็จแล้วชายหนุ่มกลับมาที่พิทอีกครั้งเพื่อเช็คสภาพรถก่อนชายหนุ่มจะนำรถเข้ากริดสตาร์ทไป
ญารินดาเธอก็ไม่ได้ทำตามที่ดอมินิกบอก เธอหอบแฟ้มเอกสารไปที่พิทและคอยดูดอมินิกแข่งอย่างใจจดใจจ่อ
ญารินดาเธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนอาจจะเคยเปิดเจอในทีวีแต่ก็ดูแบบผ่านๆ แต่พอได้มาเห็นของจริงแล้วความรู้สึกมันคนละเรื่องกันไปเลย
การแข่งขันมอเตอร์สปอร์ตในครั้งนี้มีผู้เข้าร่วมแข่งขันมากมายรถมอเตอร์ไซค์เครื่องหนึ่งพันซีซีหลายค่ายหลายแบรนด์ไม่ว่าจะเป็นค่ายดังจากญี่ปุ่นทั้งสามค่าย จากอิตาลีสองค่ายและจากออสเตรียอีกหนึ่งค่ายที่นักแข่งทั้งหลายกำลังขับเคลื่อนลงกริดสตาร์ท
ดอมินิกมาอยู่ในกริดสตาร์ทที่สี่ชายหนุ่มสวมชุดแข่งสีแดงพร้อมกับรถคู่ใจของเขาจากค่ายดังของประเทศอิตาลี เมื่อรถของสนามเช็คความพร้อมของถนนและสภาพสนามเป็นที่เรียบร้อยแล้วสัญญาณไฟเขียวก็เริ่มขึ้น รถทุกคันออกจากกริดสตาร์ทไปโดยพร้อมเพรียงกัน เสียงเครื่องยนต์บวกกับเสียงเชียร์ตามสแตนด์ ตามจุดและตามโค้งต่างๆของสนามที่ดังกระหึ่มไปทั่วสนามแข่ง
รถทุกคันขับออกไปได้สูสีกันมาก เพราะว่าเทคโนโลยีสมัยนี้ทำให้อุตสาหกรรมยานยนต์พัฒนาได้ใกล้เคียงกัน จึงไม่แปลกที่สมรรถนะของแต่ละคันแต่ละค่ายผลิตออกมาได้ไม่แตกต่างกัน ดอมินิกที่ตอนนี้ตามหลังอันดับหนึ่งมาติดๆถือว่าชายหนุ่มออกตัวได้ดีมากจากกริดสตาร์ทที่สี่และตอนนี้เขาเบียดแซงขึ้นมาอันดับสองแล้ว
"โห....ต้องขนาดนี้เลยหรือเนี่ยยังกับดูโมโตจีพีเลย" เสียงญารินดาเอยลอยๆขึ้นมาอย่างตื่นเต้น นี่เป็นการแข่งแบบสมัครเล่นนักแข่งทุกคนล้วนอายุน้อยๆกันทั้งนั้นแต่การจัดการแข่งขัน และผู้ลงแข่งขันกลับทำให้การแข่งขันในครั้งนี้มันดูไฮคลาสมาก
การแข่งขันก็มาถึงระยะห้ารอบสุดท้ายแล้ว ในขณะนี้ดอมินิกนั้นเขาก็ยังคงเป็นผู้แข่งขันที่อยู่อันดับที่สอง เหมือนเดิม ชายหนุ่มพยายามเบียดแข่งกับนักแข่งที่อยู่ข้างหน้าคือคนที่อยู่อันดับหนึ่งแต่ทว่าเขาก็ไม่สามารถแซงขึ้นมาได้จนเหลือเวลาอีกสองรอบสุดท้าย ดอมินิกขับจี้หลังคันข้งหน้ามาเรื่อยๆและจี้จนติดในที่สุดเขาก็ใช้จังหวะเข้าโค้งเบียดเข้าเลนในเดินคันเร่งแซงขึ้นไปนำและบิดเข้าเส้นชัยเป็นอันดับหนึ่งจนได้
"กรี๊ดดด ดอมินิก ดอมินิก หล่อมาก"
"ดอมินิก! ดอมินิก!"
"ดอมินิก! ดอมินิก!"
"ดอมินิก! ดอมินิก!"
"ว๊ายย ดอมินิกโคตรเท่เลย" เสียงเหล่ากองเชียร์ทั้งชายและหญิงตะโกนเชียร์และแสดงความยินดีต่อชัยชนะของเขาในครั้งนี้ สาวๆข้างสนามไม่มีใครเลยที่จะไม่ส่งเสียงเชียร์เขา
ดอมิอนิกขึ้นรับรางวัลและฉลองแชมเปญกับนายช่างที่ดูแลรถให้เขาก่อนได้กลับลงมาเข้าพิท กลุ่มเพื่อนๆที่รออยู่ต่างพากันโห่ร้องเรียกชื่อของเขา
"ดอม!"
"ดอม!"
"ดอม!!! สุดยอดไปเลย"
เสียงตะโกนจากเพื่อนๆของดอมินิกที่ดังกึกก้องเป็นจังหวะมันทำให้ญารินดาอดไม่ได้ที่ร้องตะโกนออกมาเช่นกัน
"เก่งเหมือนกันนะนายขี้วีน" ญารินดาเอ่ยขึ้นเบาๆขณะที่ชายหนุ่มกำลังเดินเข้ามา
"สุดยอดเลยว่ะดอม" ฟาบิโอและกลุ่มเพื่อนวิ่งกรูเข้าไปกอดดอมินิก
"ดอมอนิกซะอย่าง แม่งใครได้เยอะสุดวะ"
"พวกเราสี่คนนี่แหละ เอ้า!นี่ส่วนของมึงจะได้เยอะกว่พวกกูอยูสองเท่า" ตุบ! ฟาบิโอโยนถุงธนบัตรถุงใหญ่ให้กับดอมินิก
"แล้วงวดนี้ทำไมเป็นเงินสดวะ"
"มันมีพวกไก่อ่อนสะเอะมาเดิมพันด้วยพวกกูไม่กล้าเอาเป็นเช็คกลัวแม่งตุกติกเลยให้พวกมันวางเงินสดแม่งเลย"
"อืม...งั้นไปกินเหล้ากัน" ดอมินิกคว้าเอาถุงเงินใบใหญ่เตรียมจะเดินออกไป
"เดี๋ยวค่ะ! คุณจะไปไหนคุณดอมินิก" เสียงญารินดาร้องตามเขาก่อนเจ้าตัวจะหันกลับมามองตามเสียงที่เรียก
"เธอยังไม่กลับอีกเหรอ กลับไปได้แล้วันนี้ฉันว่างหรอกนะ"
"คุณไปไหนฉันก็จะไปด้วยค่ะ"
"นี่ยัย...." ดอมินิกถึงกับกัดฟันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเธอ
"เอานาดอมไหนๆเธอก็มากับนายแล้วให้เธอไปดื่มกับพวกเราก็ได้ นี่ก็จะห้าทุ่มแล้วกลับค่ำๆมืดๆเดี๋ยวตะมีอันตรายเอา" ฟาบิโอเดินเข้ามาบอกเพื่อนพร้อมกับกอดคอพาเพื่อนเดินออกไปเขาเกรงว่าดอมินิกจะโมโหหงุดหงิดพาลให้คืนนี้จะไม่สนุกเอา
ณ โรงแรมชื่อดังที่เป็นที่ตั้งของผับหรูแห่งนี้
ดอมินิกและกลุ่มเพื่อนของเขาได้เข้าไปนั่งยังโต๊ะที่พวกเขานั่งประจำ โรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมดังของประเทศฝรั่งเศสที่พ่อของดอมินิกเป็นเจ้าของ ดั้งนั้นไม่ว่าคนจะเยอะจะแน่นมากเพียงใดแต่ถ้ากลุ่มของดอมินิกอยากจะดื่มที่นี่ก็จะมีที่ว่างให้เสมอ
ญารินดาที่ตามชายหนุ่มเข้ามาเธอได้มานั่งโซฟาใกล้ๆกับกับทั้งสี่คน ฟาบิโอเรียกเเด็กมารับออเดอร์ โดยทั้งสี่คนนี้ดื่มเหมือนกันก็คือวิสกี้
"แล้วพนักงานของพ่อมึงเธอดื่มอะไรวะ" ฟาบิโอหันไปถามดอมินิก
"ไม่รู้ ให้นั่งรออยู่แบบนั้นแหละใครใช้ให้หล่อนตามมาวะ"
"แหม...มึงอย่างน้อยเธอก็เป็นผู้หญิงแถมน่ารักด้วยสั่งดริ้งค์ให้เธอสักแก้วเถอะ"
"น่ารักตายละ"
"เออ กูลืมไปว่ามึงชอบแบบนางแมวยั่วสวาท เดี๋ยวกูสั่งเป็นคอลเทลให้เธอดีกว่า"
"เรื่องของมึง" ก่อนดอมินิกจะหยิบแก้ววิสกี้มากระดกเข้าปาก
เวลาล่วงเลยมาสองชั่วโมง ดอมินิกที่หันไปเห็นคนที่ดื่มคอลเทลไปสองแก้วแล้วมีอาการง่วงนอน เธอฟุบหลับกับโซฟาแถมมืออีกข้างยังหอบแฟ้มเอกสารไม่ห่างตัว
"ตายในหน้าที่จริงๆเลยนะเธอ" ดอมินิกถึงกับอดยิ้มให้กับฃาพที่เห็นไม่ได้ เธอคงเป็นแบบนี้พ่อเขาถึงถูกใจและไว้ใจเธอนักถึงขั้นยอมให้มาติวหนังสือและสอนงานให้แก่เขา เพราะเอกสารบางอย่างที่เขาดูๆไปแล้วนั้นมันเป็นความลับของบริษัทก็มี แสดงว่าพ่อเขามั่นใจและไว้ใจเธอมาก
"เฮ้ ทุกคนกูกลับละ" ดอมินิกบอกเพื่อนๆ
"ทุกทีมึงอยู่ยันสว่างทำไมวันนี้ถึงกลับเร็ววะ" ฟาบิโออดสงสัยไม่ได้ เพราะปกตินั้นดอมินิกไม่เมาไม่เลิกไม่สว่างไม่กลับ
"มึงดูภาระกูสิ" ก่อนจะโบ้ยปากไปที่ญารินดาที่กำลังฟุบหลับอยู่
"ฮ่าๆ ฮ่า โอเคๆเพื่อนไว้เจอกันที่มหาลัย"
"อืม" ร่างสูงโปร่งเดินไปตรงที่ญารินดานอนอยู่ทันที
"นี่! นี่! เธอ! ยัยแว่นตื่นได้แล้ว" เท้าเบอร์สี่สิบสามสะกิดไปที่ขาของญารินดา
"อื้อออ...กลับแล้วใช่ไหมคะ" เสียงงัวเงียตอบกลับมา
"อืม" ขายาวๆก้าวเดินไปทันทีทำให้คนที่เพิ่งตื่นต้องรีบคว้าแฟ้มเอกสารแล้ววิ่งตามเขาไป
- Writer
