ตัดสินใจ
1465 Words
ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วที่มีนาเข้ามาดูแลนฤดล ตอนนี้เธอสามารถทำแผลให้กับเขาได้โดยไม่ต้องให้พยาบาลคอยสอนแล้ว ถึงแม้จะทำช้าไปบ้างเพราะกลัวว่าเขาเจ็บ แต่นฤดลก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเขาเห็นถึงความตั้งใจของหญิงสาว
“คุณดลค่ะ บ่ายนี้มีนาขอไปเอาของที่บ้านนะคะ”
“แล้วเธอไม่อยู่ตอนฉันทำกายภาพเหรอ แล้วฉันจะจับมือใคร” เพราะทุกครั้งที่นักกายภาพบำบัดเข้ามาบริหารร่างกายเขามักจะจับมือเธอไว้เสมอ ทั้งที่ไม่ได้เจ็บอะไรมากแต่นฤดลก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจเขา
“จับมือพี่พยาบาลไปก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวขากลับมีนาจะซื้อขนมมาฝาก”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ”
“แล้วคุณดลอยากกินอะไรล่ะคะ”
“อยากกินราดหน้าฝีมือป้าแข ไปเอาที่บ้านให้หน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ คุณดลบอกป้าแขทำไว้รอได้เลยนะคะ เดี๋ยวมีนาไปเอาให้เอง ไม่น่าจะเกินห้าโมงเย็น”
“แล้วจะไปยังไง”
“นั่งรถเมล์ไปค่ะ”
“ฉันว่ามันไม่สะดวกเลย เธอนั่งรถแท็กซี่ไปดีกว่าไหม ถ้านั่งรถเมล์แล้วต้องเดินเข้าซอยไปอีก บ้านฉันไม่ได้อยู่ต้นซอยนะ”
“แต่ที่ปากซอยมีวินมอเตอร์ไซค์นะคะ มีนานั่งเข้าไปก็ได้ค่ะ คุณดลไม่ต้องเป็นห่วงแค่นี้สบายมาก”
“ฉันเป็นห่วงเธอที่ไหนกันล่ะ ฉันกลัวว่าราดหน้าจะเย็นต่างหาก” ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ ทั้งที่จริงเขาก็ห่วงเธอนั่นแหละ เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมาเขาก็มีแค่มีนาที่อยู่เป็นเพื่อน เนื่องจากครอบครัวต่างก็งานยุ่งด้วยกันทุกคน
“ฉันว่าเธอนั่งแท็กซี่กลับไปที่ร้าน พอจัดการธุระของเธอเสร็จก็โทรมาบอก ฉันจะให้น้าชัยมารีบที่ร้านดีไหม”
“ก็ได้ค่ะ”
“เอาค่าแท็กซี่ไปด้วยสิมีนา”
“เงินคุณดลยังเหลือค่ะ มีนาไปก่อนนะคะ ถ้าอยากได้อะไรเพิ่มก็โทรบอกนะคะ”
มีนานั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านจากนั้นเตรียมของใช้เพิ่มสำหรับช่วงที่ตัวเองเป็นรอบเดือน พอออกมาจากห้องก็เห็นน้ากิตติศักดิ์ก็มายืนอยู่ที่หน้าห้อง
“มีนา จะไปโรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ”
“ค่ะ น้าศักดิ์”
“น้าไม่อยากให้มีนาไปเลย” เขาพูดพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้จนมีนาถอยหลังชนกับประตูห้อง
“มีนารีบค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
“จะรีบไปไหน น้ายังไม่หายคิดถึงมีนาเลยนะ” กิตติศักดิ์ก้มใบหน้าเขามาใกล้จนมีนารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่ข้างแก้ม เธอเอามือดันแผงอกขาไว้
“ไม่ต้องกลัว น้าไม่ทำอะไรรีนาหรอก ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ รู้ไหมน้าชอบกลิ่นตัวหนูมากเลยนะ”
“แต่มีนาไม่ชอบ น้าถอยไปนะคะ ถ้าไม่ถอยมีนาจะเรียกให้แม่ช่วย”
“น้าไม่ได้ทำอะไรมีนาสักหน่อย ก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ แค่นี้เองทำเป็นห่วงตัวไปได้” กิตติศักดิ์พูดจบก็เดินลงไปยังชั้นล่าง ทิ้งให้มีนายืนตัวสั่นอยู่หน้าประตู
หญิงสาวแขนขาอ่อนแรงจนต้องมานั่งพักบนโซฟา เพราะถ้าลงไปข้างล่างตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเวลาเจอหน้าเขาอีกครั้งเธอจะทำตัวเป็นปกติได้ไหม มีนาคิดว่าเรื่องที่คุณดลฤดีชวนไปอยู่ที่บ้านเธอคงจะตอบตกลง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่ให้คำตอบเพราะกลัวว่าตัวเองกับนฤดลจะเข้ากันไม่ได้
แต่พอเจอกับท่าทางที่กิตติศักดิ์ทำกับเธอเมื่อครู่ มันก็ทำให้หญิงสาวตัดสินใจได้ไม่อยาก
ขณะที่กำลังนั่งเครียดอยู่นฤดลก็โทรเข้ามาถามว่าเธอเก็บของเสร็จหรือยังเพราะตอนนี้ป้าแขเตรียมราดหน้าให้เขาเสร็จแล้ว
“คุณดลบอกน้าชัยให้มารับได้เลยค่ะ มีนาเตรียมของใช้เสร็จแล้ว”
“เธออย่าเพิ่งกินข้าวมานะ ฉันให้ป้าแขทำมาเผื่อแล้ว”
“ค่ะ มีนายังไม่ได้กินข้าว” มีนาอยากทานข้าวฝีมือมารดาก่อนไปโรงพยาบาลแต่ก็ต้องเปลี่ยนใจเพราะตอนนี้เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
หญิงสาวรีบลงมารอข้างล่าง ซึ่งตอนนี้หน้าร้านมีลูกค้านั่งทานอยู่เพียงสองคนเท่านั้น
“แม่คะ แม่รู้แล้วใช่ไหมคะว่าคุณฤดีชวนมีนาไปอยู่ที่บ้าน”
“จ้ะ คุณฤดีบอกแม่แล้ว มีนาล่ะคิดว่ายังไง อยากไปอยู่ที่นั่นไหม”
“แม่ไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะถ้ามีนาจะออกไปอยู่ที่นั่น”
“ไม่ว่าหรอกจ้ะ แต่มีนาอย่าเข้าไปอยู่เฉยๆ นะลูก ช่วยงานในบ้าน ช่วยดูแลคุณดล”
“แล้วถ้าคุณดลหายดีแล้ว มีนาอยู่ต่อได้ไหมคะ แต่วันหยุดมีนาจะมาช่วยแม่ที่ร้าน”
“หนูไปอยู่ที่นั่น ไปช่วยงานคุณท่านดีกว่าจ้ะ ที่ร้านแม่กับน้าศักดิ์ช่วยกันได้ มีนาไม่ต้องห่วงแม่หรอกลูก”
“มีนารู้สึกเหมือนตัวเองอกตัญญูยังไงก็ไม่รู้ค่ะแม่”
“ใช่ที่ไหนล่ะ ที่หนูไปอยู่ที่บ้านคุณท่านก็เพื่อตอบแทนคุณท่าน ให้ท่านได้เรียกใช้งาน เด็กในบ้านคุณฤดีไม่มีใครเรียนสูงสักคน มีนาไปอยู่ก็อาจจะช่วยงานท่านได้บ้าง”
“แม่จะไม้น้อยใจใช่ไหมคะ”
“แม่น้อยใจได้ยังไง มีนาไม่ได้ทิ้งแม่ไปสักหน่อยเวลามาเรียนก็มากินข้าวที่ร้านได้นี่ลูก”
“ขอบคุณนะคะแม่ที่ให้มีนาออกไปอยู่ที่บ้านคุณท่าน เดี๋ยวมีนาจะบอกคุณฤดีค่ะว่ามีนาตกลง”
“แล้วจะเอาอะไรไปบ้างก็บอกแม่นะ ถ้าแม่ว่างแม่จะช่วยจัดให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ มีนาไม่มีของเยอะอะไร ก็แค่หนังสือกับเสื้อผ้าเท่านั้นเอง รอให้คุณดลออกจากโรงพยาบาลแล้วค่อยมาเก็บก็ได้ค่ะ”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ นั่นรถน้าชัยมาแล้ว”
“มีนาไปก่อนนะคะ รักแม่นะคะ” มีนากอดมารดาแน่น
“แม่ก็รักหนูจะ”
พอรถของน้าชัยลับตาไปแล้วมุกดาก็ถอนหายใจอย่างหนัก เธอดีใจที่ลูกสาวตัดสินใจออกไปอยู่บ้านคุณท่านเพราะอย่างน้อยที่นั่นก็ยังปลอดภัยกว่าที่ร้าน ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับกิตติศักดิ์ก็ยังคนเป็นสามีภรรยากันอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอีกนานแค่ไหน เพราะเธอได้ยินเขาคุยกับเพื่อนว่าอยากไปหางานทำแถวภาคอีสาน
ถ้าหากกิตติศักดิ์ออกไปหางานทำจริงๆ มุกดาก็จะดีใจมาก เพราะเธอเองก็อยากจะให้เขาออกไปจากชีวิต แต่ก็ไม่กล้าพูดกับเขาตรงๆ เพราะไม่อยากทะเลาะกัน แต่ถ้ากิตติศักดิ์เลือกที่จะออกไปอยู่ที่อื่นมันก็จะดีกับตัวเธอ ถึงแม้จะต้องกลับมาเป็นโสดอีกครั้งแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องกังวลเพราะก่อนหน้าที่จะเจอกับกิตติศักดิ์เธอก็อยู่เป็นโสดมานานหลายปี
“คุณดลอะไรนั่นเขายังไม่หายอีกเหรอ มีนาถึงต้องกลับไปที่โรงพยาบาลอีก”
“ยังจ้ะ ศักดิ์มีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าหรอก ก็แค่แปลกใจว่าเขาก็มีเงินเยอะแยะทำไมจะต้องให้มีนาไปดูแลขาด้วย ปิดเทอมทั้งทีแทนที่จะได้พักอยู่บ้าน”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ให้มีนาไปอยู่ที่โรงพยาบาลก็ดีเหมือนกัน”
“มันจะดียังไง เธอไม่ห่วงลูกเลยเหรอ”
“ก็เพราะห่วงน่ะสิ ฉันถึงให้ลูกออกไปอยู่ที่อื่น แถวนี้พวกเสือพวกตะเข้มันเยอะ มีนาโตขึ้นมากแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างแต่ก่อน”
“ฉันว่าเธอระแวงมากไปหรือเปล่า แถวนี้ก็คนรู้จักกันทั้งนั้น ไม่มีอะไรต้องห่วงเลย”
“ก็คนรู้จักบางทีก็ไว้ใจไม่ได้ ไม่เห็นข่าวในทีวีหรือไง ส่วนใหญ่ก็เกิดจากคนรู้จักทั้งนั้น”
“ฉันก็อยู่ทั้งคน ใครจะมาทำอะไรมีนาได้”
“ฉันรู้ แต่มีนาเองก็อยากไปดูแลเขา เพราะครอบครัวเขามีบุญคุณ” พูดจบมุกดาก็เดินไปต้อนรับลูกค้าโดยไม่ได้หันมามองว่าตอนนี้กิตติศักดิ์มีหน้าผิดหวังมากแค่ไหน
- Writer
