แกล้งไม่รู้จัก...2
763 Words
“คุณดูถูกกันเกินไปแล้วนะวายุ” ดุจเดือนจ้องตาชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ
“ผมยังเกรงใจพ่อคุณที่เป็นคนเก่าแก่ของที่นี่ เพราะฉะนั้นผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ คุณกลับไปทำงานได้ แต่ต่อไปนี้นอกจากเรื่องงานเราอย่าเกี่ยวข้องกันอีกเลย” วายุกล่าวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสมเพช ตอนนี้แม้แต่คำว่าเพื่อนชายหนุ่มก็ไม่สามารถให้ดุจเดือนได้
“ก็ตามที่คุณต้องการนั่นแหล่ะค่ะวายุ คนไม่ใช่ทำอะไรมันก็ผิดตลอด” ดุจเดือนกล่าวจบก็เดินออกไปจากห้องของชายหนุ่มทันที เพราะเธอไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เขาดูถูกเธอแบบนี้ แต่เธอกลับไม่คิดว่าสิ่งที่เธอทำได้ทำลายอนาคตของใครหรือไม่
วายุได้แต่นั่งเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น เขาไม่อยากทนกับคนอย่างดุจเดือน เขาอยากส่งเธอไปให้ไกลจากตัวเขา แต่คำขอร้องของมารดาทำให้เขาต้องดูแลบิดาของดุจเดือนให้เหมือนกับญาติคนหนึ่ง ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่สามารถจัดการกับดุจเดือนได้อย่างเด็ดขาด แต่ต่อไปจากนี้เขาคงต้องเว้นระยะห่างระหว่างเธอกับเขาให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก
หลังจากที่จบเรื่องราวของดุจเดือนไปแล้ว ชายหนุ่มก็จัดการสืบหาลูกแมวขี้อ้อนของเขา ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำก็คือรับผิดชอบเธอเท่านั้น เพราะเธอก็คือเหยื่อคนหนึ่งของดุจดาว ดังนั้นคนที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเช่นเขา ก็ควรจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ
ชายหนุ่มใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เขาก็ทราบว่าเธอคือพนักงานใหม่ของโรงแรม วายุแอบยิ้มด้วยความพึงพอใจ เรื่องราวร้อนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำของเขา เมื่อทราบถึงตัวตนของหญิงสาวว่าเธอทำงานอยู่ที่แผนกต้อนรับ ชายหนุ่มก็รีบลงไปที่แผนกต้อนรับทันที
“สวัสดีค่ะ เดอวาเดียนยินดีต้อนรับค่ะ” นาร่ากล่าวต้อนรับแขกผู้มาเยือนอย่างอ่อนหวาน ในตอนนี้เธอยังไม่ได้มองหน้าผู้ที่มาเยือนชัดเจน แต่เพียงหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้น เธอก็ต้องตกใจแทบเข่าอ่อน เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคือผู้ชายที่อยู่กับเธอเมื่อคืน
“สวัสดีครับท่านประธาน” คุณมงคลรีบเข้ามาต้อนรับชายหนุ่มทันที เพราะเขากลัวว่าพนักงานใหม่ของเขาจะทำให้ท่านประธานเกิดไม่พอใจขึ้นมา
“สวัสดีครับคุณมงคล ผมขอเวลาคุยกับพนักงานของคุณหน่อยได้มั้ยครับ” วายุเอ่ยออกมาเสียงนุ่ม แต่สายตาของเขากำลังจับจ้องไปที่หญิงสาวอย่างไม่วางตา
“เธอเพิ่งมาเริ่มงานเมื่อไม่นานมานี้ ถ้าเธอทำอะไรไม่พอใจให้ท่านประธานอภัยให้เธอด้วยนะครับ” คุณมงคลรีบปกป้องพนักงานของเขา เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะไปทำอะไรล่วงเกินวายุเข้าให้ เขาถึงกลับลงมาพบกับเธอด้วยตนเอง ในขณะที่นาร่ายืนหน้าซีดเข่าแทบทรุดเพราะผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีมีเรื่องส่วนตัวที่จะสอบถามเธอเท่านั้น คุณมงคลไปทำงานต่อเถอะครับ” วายุไล่มงคลออกไปกลายๆ
มงคลต้องจำใจเดินออกไป แม้ว่าในใจของเขาจะรู้สึกเป็นห่วงนาร่า แต่เมื่อเป็นคำสั่งของท่านประธานเขาก็ต้องถอยออกมาอย่างเลี่ยงไม่ได้
“ท่านมีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ” นาร่าเอ่ยออกมาเสียงสั่น
“ลูกแมวขี้อ้อนจำกันไม่ได้เลยเหรอ” วายุกล่าวพร้อมกับลอบยิ้ม
“ฮ่า...จำอะไรคะ ดิฉันเคยเจอท่านด้วยเหรอคะ” นาร่าเสแสร้งปดออกไป เธอไม่มีหน้าที่จะเผชิญหน้ากับชายหนุ่มเพราะสิ่งที่เธอทำเมื่อคืน
“จะแกล้งทำเป็นจำไม่ได้ถึงเมื่อไหร่ล่ะคนสวย” วายุยังคงลอบยิ้มด้วยความพอใจในตัวหญิงสาว
“ท่านไม่มีธุระอย่างอื่นแล้วใช่มั้ยคะ ดิฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” นาร่ารีบขอตัวเลี่ยงออกไป เพราะเธอกลัวว่าชายหนุ่มจะเค้นเธอหนักกว่านี้
“เดี๋ยวก่อนสิ ไปที่หนึ่งกับฉันก่อน” วายุจับมือหญิงสาวไว้ ก่อนจะจูงมือเธอเดินออกไปด้านนอกชายหาด ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองตามด้วยความแปลกใจ
- Writer
