“แล้วนี่สั่งอาหารมาเหรอคะ” หลังจากที่สวมเสื้อคลุมที่สามีของเธอนั้นพยายามสวมใส่ให้ เธอก็หันมาถามสามี เพราะที่นี่ยังไม่มีแม่บ้านมาอยู่ประจำ เนื่องจากว่าทั้งคู่นั้นยังต้องการความเป็นส่วนตัว ทั้งสองคนจึงจ้างพนักงานมาทำความสะอาดสัปดาห์ละครั้งเท่านั้น
“เชฟระดับมิชชาลินอย่างฉันไม่มีทางจ้างใครมาทำอาหารให้ทานหรอก ระดับนี้แล้ว ต้องแสดงฝีมือให้ภรรยาของฉันได้ทานเองสิ” คนขี้โอ่เอ่ยออกมาด้วยความพึงพอใจ เขากำลังคุยโม้โอ้อวดเข้าใส่หญิงสาว ส่วนหญิงสาวนั้น ได้แต่เบ้หน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ แต่เอาจริงๆ ถ้าเป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เธอก็นับว่ารู้จักเขาน้อยมาก กิจกรรมที่ทั้งสองทำด้วยกันนั้นส่วนใหญ่เป็นกิจกรรมเข้าจังหวะระหว่างหญิงชายเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปรามาสเขาได้ เขาอาจจะทำอาหารเป็นจริงๆ ก็ได้ แต่การเบ้หน้าของเธอเมื่อสักครู่นี้ ก็เพราะว่าหมั่นไส้ที่เขาคุยโม้นี่แหล่ะ
“โม้เถอะ โม้จนไม่อยากเชื่
