“ฉันรู้แล้ว ทำไมเด็กคนนี้ถึงชื่อ “อิงอิง” ขอบคุณนะพี่ที่ยังนึกถึงน้องคนนี้” เสียงสั่นเปล่งออกมา ก่อนจะกอดสมุดจดที่ไป่อิงเป็นคนซื้อให้พี่สาวในวันเกิดเอาไว้ หยดน้ำใสยังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย เมื่อนึกถึงความอ้างว้างที่พี่สาวได้รับตลอดเวลาที่หลุดเข้ามาอยู่ที่นี่
เพราะมันต่างจากนางอยู่บ้าง คนสกุลว่านหาได้จริงใจต่อลู่ไป่ถิง หวังเพียงสมบัติของนางที่สร้างขึ้นมาเพราะความฉลาดเฉลียวที่มี เวลาแค่ปีเดียวนางก็ร่ำรวยมีที่ดินมากมาย ซ้ำยังเป็นแหล่งแร่อันมีค่าอีก
ไป่อิงยังคงเปิดอ่านเนื้อหาไปเรื่อย จนได้ยินเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมาก ซึ่งไม่น่าจะเป็นจิ่งอ๋อง ฟังจากเสียงเดินเหมือนกำลังโอบล้อมเรือนของนางเอาไว้
“ใครกัน” เอ่ยเบาๆ กับตนเอง ก่อนจะสอดสมุดลงใต้เตียงเพื่อเก็บซ่อน นางลุกขึ้นมาดับเทียนจนหมด แล้วปลุกชิงหง “มีคนอยู่ด้านนอก อย่าเสียงดัง ไปหลบที่ฉากกั้น ห้ามออกมาเด็ดขาด” กระซิบบอกเสียงเบา
อีกฝ่ายรีบทำตามอย่าง
