หลายวันผ่านไป
มหาวิทยาลัย
"ฮึกกก จู่ๆ เขาก็บอกเลิกกู" โยชิร้องไห้ โดยมีบัวปลอบใจ "ไปแบบไม่ลา ส่งแค่ข้อความมา"
"ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง เข้ากันไม่ได้เขาก็บอกเลิก มึงจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาผู้ชายใหม่"
"แต่กูชอบเขาไง! ฮื้อออ~"
"มึงไม่ต้องร้องไห้ ไม่ได้เสียตัวสักหน่อย"
ขณะที่โยชิสะอึกสะอื้น นิวเยียร์ก็ได้รับการแจ้งเตือนโทรศัพท์ ปรากฏว่าเป็นเฮียพยัคฆ์
(พยัคฆ์ : มันยอมจบแล้วสินะ)
(นิวเยียร์ : เฮียทำยังไงคะ มันถึงยอม)
(พยัคฆ์ : แค่สั่งคนลากไปซ้อม)
(นิวเยียร์ : ฮะ!!)
(พยัคฆ์ : ไม่ถึงตายหรอก)
"อีนิวเยียร์..กูนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้มึงหัวเราะคิกคักอะไร นี่มึงเห็นอกเห็นใจเพื่อนบ้างไหม" โยชิปาดน้ำตารีบถามเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้าม กำลังจ้องมองดูโทรศัพท์พลางยิ้มร่า
"มึงตาฝาดแล้ว กูไม่ได้ยิ้มสักหน่อย กูห่วงใยมึงนะ ถือว่าฟาดเคราะห์ก็แล้วกัน"
"เฮ้อออ~ชีวิตกะเทย กว่าจะมีผู้ชายหลงทางมาสักคน อุตส่
