สัมพันธ์(ลับ)รัก

เคยพยายามตั้งคำถามกับตัวเองว่า ‘เซ็กซ์’ ที่เข้ากันได้ดีสามารถหยุดผู้ชายสักคนได้ไหม... ถามอยู่แบบนั้นซ้ำๆ จนปล่อยเวลาลากยาวมาจนถึงสองปี ทว่าเป็นคำถามที่ไม่เคยได้รับคำตอบ ส่วนตัวเธอชอบเขาแค่ไหนคงเดาได้จากการที่ตอบสนองด้วยดีทุกครั้ง แค่เขาต้องการ เธอไม่เคยคัดค้านจนเขาเริ่มได้ใจ... เขาบอกว่ากับเธอมันกลายเป็นความคุ้นเคยที่ยากเกินกว่าจะปล่อย จะถอยก็ทำไม่ได้ จะเดินหน้าก็คิดว่าไม่น่าจะไหว มันไม่ใช่แค่เรื่องของการเข้ากันได้ดี แต่มันมีอะไรที่ลึกมากกว่านั้น ความสัมพันธ์ที่ผูกกันด้วยความคุ้นเคยจึงอยู่ในระดับครึ่งๆ กลางๆ ตอนอยู่บนเตียงสองกายแนบชิดติดกัน แต่ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่นดันเป็นได้แค่ 'น้องสาวเพื่อน' เท่านั้นเอง "...กูคิดว่าจะขยายพื้นที่เพิ่ม แต่ฝั่งนั้นคุยยากว่ะ ไม่รู้จะกั๊กไว้ทำบ้าอะไร เห็นปล่อยทิ้งร้างแบบนั้นตั้งนาน" เพทายกำลังพูดถึงพื้นที่ว่างที่อยู่กึ่งกลางระหว่างวิลล่าและคาเฟ่ของเขา ที่จริงเคยเจรจาไปแล้วหลายครั้ง ทางนั้นบอกยังไม่อยากขาย อยากเก็บไว้เป็นมรดกไว้ให้ลูกหลาน แต่สภาพในตอนนี้ยังคงรกร้าง ไม่เห็นว่าเจ้าของที่จะทำอะไรกับมัน "ถ้าได้มากูว่าใช้ได้เลยนะ สร้างพลูวิลล่าเพิ่มสักสิบยี่สิบหลัง ดึกๆ น่าจะเต็มทุกคืน" นิรามยิ้มมุมปาก เมื่อกำลังนึกถึงเหตุผลที่จะทำให้ที่พักเต็มทุกคืน ก็คาเฟ่ของเพื่อนสนิทอย่างเพทาย ในช่วงกลางวันมันเป็นคาเฟ่เก๋ๆ ก็จริง แต่ตอนกลางคืนที่นั่นจะเปลี่ยนเป็นร้านเหล้า นั่งชิว กินลมชมวิว ทั้งนักท่องเที่ยวสาวๆ สวยๆ เพียบ เห็นบ่อยๆ ที่เมาได้ที่แล้วเจอที่ถูกใจก่อนจะลากกันไปต่อ บริเวณนั้นมันมีวิลล่าของเพื่อนเขาอยู่แล้วก็จริง แต่มันจะดีกว่าไหมถ้ามีแบบที่ใกล้มากกว่า เอาแบบไม่ต้องเสียเวลาลากกันไปไกล... "ขยันหางานให้เพื่อนในแบบที่เข้าทางตัวเองดีนะมึงอ่ะ" สงครามเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน ทั้งที่ไอ้พี่เสืออย่างนิรามมันมีน้องสาว น้องสาวคนเดียวอีกต่างหาก รักมากหวงมาก แต่ตัวมันก็กินไปเรื่อย แค่สวยมันก็พร้อมที่จะสอย บริหารเอวไม่เคยพัก เรื่องผู้หญิงไอ้เสือรามมันหนักจริงๆ "กูหาเงินเข้ากระเป๋าให้เพื่อนครับ" นิรามออกตัวเร็วจัด ก่อนที่เสียงกระแทกลมหายใจจะดังตามมา "ช่วยหาวิธีให้เขายอมขายที่ให้กูก่อนไหม" "ยากอะไร ได้ข่าวว่าบ้านนั้นมีลูกสาว เขาชอบมึงด้วยนี่ ตอกดีๆ ให้น้องสักทีสองทีกูว่าเขาก็ยอมขายแล้ว" นิรามพูดขำๆ แต่คนที่บังเอิญเข้ามาได้ยินพอดีนี่สิขำไม่ออก พาลนึกโกรธพี่ชายตัวดีด้วยซ้ำที่เสนอทางเลือกแบบนั้นให้เพื่อนตัวเอง "เฮียจะกลับกี่โมง หนูอยากกลับแล้ว" นาราสบตาพี่ชายที่แสนดี มีแว๊บหนึ่งที่หันไปมองใบหน้าหล่อคมของเพื่อนที่ชายที่มีดีกรีเป็นถึงเจ้าของคาเฟ่ เหมือนเดิมทุกอย่าง บนใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้หลุดแสดงความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้นในตอนที่เราสองสบตากัน... แตกต่างจากตอนที่อยู่บนเตียงด้วยกันโดยสิ้นเชิง... ที่จริงเธอควรชิน แต่มันกลับไม่ชินสักที! "...คนสวยง่วงแล้วเหรอครับ" สงครามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ร่างสูงขยับเพื่อเว้นที่ว่างข้างลำตัวก่อนที่ฝ่ามือใหญ่จะตบพื้นที่ว่างเพื่อเรียกให้คนตัวเล็กเดินเข้ามาหา นารายิ้มหวานให้เพื่อนพี่ชายอย่างเฮียคราม จากนั้นก็ยอมเดินนวยนาดไปนั่งข้างกัน "พรุ่งนี้หนูมีงานเช้าค่ะ ลูกค้าต้องการห้องพักสิบแปดห้อง หนูต้องไปดูงานด้วยตัวเอง" "เก่งจัง ขยันอีกต่างหาก แบบนี้มึงต้องจ่ายค่าขนมให้น้องหนักๆ นะราม" "เฮียครามพูดถูกค่ะ เฮียรามต้องอัดค่าขนมให้หนูหนักๆ" "สปอยน้องกูนักนะมึงอ่ะ... แล้วเราอ่ะจะเอาเงินไปทำไมเยอะแยะ ที่เฮียให้ไปมันยังไม่พอใช้อีกหรือไง" "ก็ความสวยมันต้องใช้ตังค์นี่นา" "หยุดความคิดที่จะไปอัปโน่นทำนี่เลยนะ แค่นี้ยังไม่พอใจในตัวเองอีกหรือไง" นาราน่ะสวยแล้ว สวยมาก เธอน่ารักสะดุดตาหาตัวจับได้ยากแล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมคนตัวเล็กถึงอยากจะทำโน่นทำนี่ "เฮียว่าสวยแล้วนะ ว่าแต่... นาราอยากทำอะไรอีกครับ" สงครามวางมือบนศีรษะทุยเล็ก สายตาและท่าทางอบอุ่นจนทำให้คนที่มีความรู้สึกว่าเธอมีพี่ชายหลายคนยิ้มกว้าง ในเมื่อเฮียเธอชอบขัด ก็อ้อนเฮียครามให้เห็นด้วยกับเธอไปเลย "หนูอยากอัปนมเพิ่ม" "แค่กๆ ~" สิ้นเสียงนั้นมีใครบางคนสำลักเหล้า และมีใครอีกคนที่คัดค้านขึ้นมาทันที "เดี๋ยวเถอะ ยัยตัวแสบ เป็นเด็กเป็นเล็ก" "เด็กตรงไหน หนูโตแล้วนะ" นาราปรายสายตามองคนที่สำลักเหล้า ต่อให้เราสองจะเผลอสบตากันอยู่บ่อยๆ สุดท้ายมันก็ได้แค่นั้นแหละ เฮียทายไม่เคยแสดงออกว่าเธอพิเศษสำหรับเขา ระหว่างเรามันก็แค่บนเตียง... "ทำทำไม ไม่กลัวเจ็บเหรอ" น้ำเสียงอบอุ่นยังเป็นของเฮียครามคนดีคนเดิม "อยากสวย~" "สวยแล้ว ใครบอกไม่สวย?" "เออจริง ใครบอกไม่สวยไหนลองบอกชื่อมันมา" นิรามถามต่อจากเพื่อนสนิท ทำตัวเหมือนมีแฟน ทั้งที่พอถามดีๆ ก็บอกว่าไม่มีอยู่ดี... "ตอนนี้ยังไม่มี" "แล้วจะอยากสวยไปเพื่อ?" "ก็เดี๋ยวอีกหน่อยก็มี" "นารา" "ถ้าบอกดีๆ แล้วดุ ระวังหนูแอบไปทำนะ" นิรามถลึงตาใส่เด็กดื้อตาใส ใครกันที่บอกว่านาราน่ารัก แสบมากต่างหากล่ะ "หนูง่วงแล้ว อยากกลับ" "ไม่อยากอยู่เฝ้าไอ้รามแล้วเหรอ ระวังพี่เสือเมาแล้วพลาดนะ" เพทายพูดขึ้น สบตาเด็กดื้อตาใสที่อยู่ๆ วันนี้ก็มองเขาตาแข็ง แต่ไม่ได้แปลกใจ รู้ว่าเธอคงมาได้ยินเรื่องที่ผู้ชายกำลังคุยกัน... "พลาดก็พลาด โตแล้วขี้เกียจพูด" "พลาดแล้วมีเมียเลยนะ อยากให้เป็นแบบนั้น?" "มีก็มี มันจะได้จบๆ สักที ...ถ้าเฮียไม่สะดวกหนูกลับเองนะ" นาราหันไปมองพี่ชายตัวเองพร้อมกับดันตัวลุก ถึงอย่างนั้นข้อมือขาวก็ถูกดึงไว้ด้วยมือของเฮียคราม "เดี๋ยวเฮียไปส่ง" "เดี๋ยวกูไปเอง" เป็นเพทายที่เอ่ยแทรกขึ้น ก่อนจะตัดความสงสัยของทุกคนด้วยการเอ่ยขึ้นมา "เถอะน่า เผื่อได้แวะแถวๆ นั้นแล้วเขายอมขายที่ให้" เพทายพูดติดขำ จนอีกคนยิ้มตาม "ไอ้เวร ยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเลยนะมึง ...ให้ไอ้ทายไปส่งละกันนะเราอ่ะ" "เฮีย...." "เถอะน่า เดี๋ยวเฮียรีบกลับ... ส่วนมึงรีบจัดรีบมา" "เออ" เพทายตอบรับยิ้มๆ ทั้งที่เอาจริงๆ ในใจน่ะยิ้มไม่ออก ยอมรับเลยว่าเขาไม่กล้าบอกเพื่อนว่าเขาเอาน้องสาวมันแล้ว วันนั้นเมาทั้งคู่ พลาดน่ะใช่ แต่ต้องยอมรับด้วยว่าไม่มีใครพลาดถึงสองปี... ————————————————————————- ฝากคอมเมนต์ให้เนมหน่อยน้าา~ คอมเมนต์เยอะเนมอัปตอนต่อไปให้ค่ะ 🫶🏻