เฮดว๊ากเบอร์ 13 ร้ายสุด

Ep.7 ยัดเหยียดตัวเอง

Ep.7 ยัดเหยียดตัวเอง

วันนี้เฟลอกับเลลาตัดสินใจว่าจะเอารถของเฟลอที่จอดอยู่ชั้นบนไปมหาลัยเลยเพราะจะได้ไม่ต้องย้ายรถ 2 รอบ เฟลอที่เดินออกมาก็เหลือบมองหารถคันหรูของดิษแต่ตรงนั้นมันว่างเปล่า เธอไม่ได้พูดกับเลลาเรื่องเมื่อวานอีกเลยเพราะเหมือนว่าทุกคนร่างจะแหลกหลังหมดวันที่แสนโคตรจะวุ่นวาย

ดิษเองไม่ได้ไปที่โรงอาหารเหมือนเพื่อนคนอื่นเขาแวะซื้อมื้อเช้ากับกาแฟหิ้วมากินที่มหาลัยเพราะมีเอกสารการออกค่ายอาสาต้องตรวจดูก่อนที่ช่วงเย็นจะตัดสินว่าพาใครไปด้วยครั้งนี้ และใบหน้าแรกที่เขานึกถึงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเฟลอ เพราะเธอไม่มีลายเซ็นของพี่รหัสและลุงรหัสส่วนปู่ก็เหมือนกันจะมีได้ไง เพราะปู่รหัสของเฟลอคือประธานนักศึกษาคนปัจจุบัน และเขาก็คุยกับประธานเรียบร้อยแล้วว่าเขาขอจัดการน้องใหม่คนนี้เอง

การประกาศรายชื่อมีรุ่นน้องเกือบ 10 ชีวิตที่โดนหมายหัวเพราะความเอ็นดูที่พี่รหัสอยากจะพาพวกเธอหรือเขาไปเข้าค่ายอาสาด้วยกัน และก็ไม่มีใครว่าอะไรทุกเต็มใจมากที่จะไปยกเว้นเฟลอที่ยืนจ้องหน้าเฮดว๊ากอย่างไม่กลัวตาย เมื่อเธอได้รู้ว่าเขาคือลุงรหัสของเธอทุกอย่างรอบตัวตัวนี้เธอแทบอย่างจะทำลายล้างให้สิ้นซาก และทุกคนก็รับรู้ได้แต่ใครล่ะจะกล้าเสนอหน้าไปถามเรื่องของสองคนนี้ คนหนึ่งก็เฮดว๊ากตีนโหดเจ้าอารมณ์ อีกคนหนึ่งก็รุ่นน้องสุดสวยหน้าเหวี่ยงที่ตอนนี้ดูจะมีพลังงานสูสีกับเฮดว๊ากซะด้วย

"พี่ต้องการอะไร?"

"หมายถึง?"

"ทำไมไม่บอกว่าเป็นสายรหัส"

"ก็เราไม่ถาม"

"อ๋อ...อืม"

"มาสิจะเซ็นให้"

"ไม่ต้อง!!!"

"ทำไม...โกรธเหรอ?"

"แล้วมันใช่เรื่องไหมถามจริง"

"ไม่อยากไปค่ายขนาดนั้นเลย"

"ไปได้ก็บอกดี ๆ สิทำแบบนี้ไม่โอเค"

"แล้วต้องแบบไหนถึงจะโอเค...หืม"

เฮดว๊ากลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเอาแขนกอดอกแล้วโน้มหน้าเข้าไปหาเฟลอจนได้ยินเสียงลมหายใจ รอบตัวที่มีผู้คนรายล้อมอยู่เกือบร้อยชีวิตตกอยู่ในสภาวะป้าข้างบ้านทันที ปากปิดหลังตึงหูผึ่งเตรียมเก็บข้อมูลเท่าที่จะเก็บได้

"ฮึ...ไอ้คนประสาทแดก"

"..."

เสียงโอ้วออกจากปากหลายคนจนกลายเป็นเสียงประสาน เฟลอโยนสมุดลายเซ็นลงพื้นก่อนจะหันหลังกลับไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ เธอบอกให้ทุกคนกลับอย่าไปสนใจเรื่องอื่น แต่วันนี้เฟลอต้องขับรถกลับคนเดียวเพราะชิหาเรื่องไปนอนค้างกับติณต่อส่วนเลลาพี่ชายมารับไปกินข้าวกับที่บ้านและด้วยพรุ่งนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์เลลาก็เลยจะนอนค้างที่บ้านเลย เฟลอช่วงนี้ก็ไม่มีแพลนจะกลับบ้านเพราะพ่อกับแม่ไปเที่ยงยุโรปร่วมเดือนทิ้งเธอไว้อย่างเลือดเย็น

เฟลอขับรถกลับมาที่คอนโดโดยไม่ได้สังเกตว่ามีรถของดิษขับตามมาตั้งแต่มหาลัย ที่เขาดักรถเธอทันเพราะรถของเขาได้จอดในลานจอดหลังตึกวิศวะ เขาเลยไปถึงรถได้ก่อนและจอดรอที่ทางออกของตึกเมื่อเห็นรถเธอขับลงมาเขาเลยเริ่มขับตาม ตอนแรกดิษนึกว่าเฟลออาจจะแวะนั่นโน่นนี่แต่เปล่าเฟลอตรงกลับคอนโดเลย ดิษขับตามช้า ๆ เมื่อเฟลอจอดรถดิษก็มองที่เลขห้องประจำล็อกจอดเลยได้รู้เลขที่ห้องของเฟลอ

เสียงกริ่งประตูห้องเฟลอดังขึ้นเธอเดินออกไปส่องตาแมวพบว่าเป็นเฮดว๊ากที่เธอเริ่มจะเกลียดเขามากขึ้นทุกวัน เธอไม่เปิดประตูและยังทำเหมือนไม่อยู่ห้องด้วย แต่ก็ยังจะเอาหูแนบไว้ที่หลังประตูเพื่อฟังว่าผู้มาเยือนจะทำอะไรแปลก ๆ

"ฉันรู้ว่าเธออยู่เปิดประตูหน่อย"

"..."

"มีครัวซองกับราดหน้าผัดซีอิ๊ว"

"..."

ความหิวไม่เคยปรานีใครเสียงท้องร้องดังโครกครากทำให้เฟลอฮึบแล้วเปิดกลอนประตูออก เธอโผล่หน้าออกไปรับแค่ครึ่งเดียวส่วนเขาเมื่อเห็นแบบนั้นก็ใช้เท้ายาว ๆ ยันบานประตูให้เปิดกว้างออกแล้วค่อย ๆ เอาตัวเขาเองเข้าไปในห้องของเฟลอโดยไม่รอเจ้าของเอ่ยปากเชื้อเชิญแต่อย่างใด

"พี่เข้ามาทำไม?"

"กินข้าว"

"ก็ไปกินห้องตัวเองสิ"

"แล้วเธอไม่กิน?"

ความโมโหก่อนหน้านี้เธอเลยลืมหิวพอถึงห้องก็จะอาบน้ำให้สดชื่นแล้วว่าจะกดสั่งอาหารกินไปดูหนังไป แต่เฮดว๊ากดันมาถึงหน้าห้องพร้อมอาหารใครล่ะจะอดใจไหว