พระอาทิตย์สีทองเมื่อตอนกลางวันใกล้ลับขอบฟ้าหลังจากที่ทุกคนกลับกันไปได้ไม่นาน
พิชยะเป็นคนเก็บกวาดห้องหลังมื้ออาหารเล็ก ๆ จบลงเพราะมนต์มีนาบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ถึงแม้เธอจะไม่ได้รู้สึกเจ็บป่วยส่วนใดในร่างกาย เขาก็ไม่ยอมให้ภรรยาหยิบจับงานบ้านพวกนี้อยู่แล้ว
แดดยามเย็นที่ส่องผ่านเข้ามาทางระเบียงห้องกำลังถูกกลบด้วยความมืดสลัวจากข้างนอก มนต์มีนานอนคลุมผ้าอยู่บนเตียงหูคอยฟังเสียงฝีเท้าที่ใกล้เธอเข้ามาทุกที
กลิ่นสบู่เหลวที่คุ้นเคยค่อย ๆ ลอยเข้าจมูกของเธอหลังจากที่พิชยะหายเข้าไปในห้องน้ำพักหนึ่ง
“เป็นไงบ้าง” เจ้าของเสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความห่วงใยวางมือลงบนหน้าผากเล็กเบา ๆ เพื่อตรวจวัดอุณหภูมิของร่างกาย
“ยังปวดหัวอยู่เลยค่ะ เหมือนจะมีไข้นิดๆ” เสียงของหญิงสาวเบาหวิว สีหน้าอิดโรยเหมือนคนมีไข้เพราะผ่านการซักซ้อมมาเป็นอย่างดี
“สงสัยยาจะไม่ได้ผล งั้นไปแอทมิทที่โรงบาลดีกว่า”
“มะ...ไม่ต้อง
