“แหมมม ถามเหมือนคนนอนห้องเดียวกันงั้นแหละค่ะ” นุชจรีแซวเล่นไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าคำพูดของตัวเองจะทำให้ใบหน้าของหญิงสาวถึงกับถอดสี แต่ก็ไม่ได้แสดงพิรุธออกมานอกจากรอยยิ้มเจื่อน ๆ นวลนางได้ยินน้องพูดจาเหลวไหลก็หันไปเอ็ดทันที
“จะพูดจะจาอะไรหัดระวังหน่อย เรื่องแบบนี้เอามาพูดเล่นได้ที่ไหน” ถ้าไม่ติดว่านุชจรีกำลังท้องกำลังไส้คงจะโดนหวดด้วยด้ามไม้กวาดไปแล้ว
ในสายตาของคนที่รับใช้มาหลายปี พิชยะวางตัวดีมาโดยตลอด เขาไม่มีทางจะทำเรื่องเสื่อมเสียในบ้าน ยิ่งมนต์มีนาเป็นคนที่คุณมนูญกับคุณเพ็ญพิชย์ให้ความเมตตาเหมือนลูกหลานคนหนึ่งด้วยแล้ว พิชยะก็ยิ่งต้องวางตัวให้เหมาะสม ไม่ทำตัวเป็นสมภารแอบกินไก่วัดอย่างแน่นอน
“อย่าไปสนใจที่นังนุชพูดเลยนะคะ ผีเจาะปากมันพูดก็แบบนี้ ส่วนคุณฟันเพิ่งจะออกไปก่อนน้องมีนลงมานี่แหละค่ะ ข้าวก็ไม่กิน ดูรีบ ๆ สงสัยจะตื่นสายเหมือนกัน” มนต์มีนาคลี่ยิ้มบาง ๆ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เพราะรู้
