ร่างบอบบางของบัวตองเดินออกมานอกระเบียงบ้านพักของรีสอร์ทที่ยื่นออกไปรับลมทะเล เธอหลับตาพริ้มแล้วยิ้มรับความสดชื่นจากลมทะเลที่โชยมาต้องกาย ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นสามีจะตามออกมาสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง แล้วกดจมูกโด่งลงบนแก้มซ้ายเบา ๆ
" เมียพี่หอมจัง หอมตลอดเวลาเลย " เธอยิ้ม แล้วหันไปจูบปลายคางเขาบ้าง
“ เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ได้เห็นทะเลแล้ว ชอบไหม ”
“ ชอบจ้ะ มันสวยมากเลย ดูกว้างใหญ่ ดูอิสระ ดูไม่มีที่สิ้นสุด สีของมันก็ระยิบระยับอย่างกับเพชรพลอย ถ้าพ่อยังอยู่และได้มาด้วยกัน พ่อคงจะตื่นเต้นน่าดูเลย ” เธอพูดด้วยแววตาเศร้าสร้อย ภูผารัดเธอเข้ามาแนบแน่น
" ไม่เอาน่า บัวตองอย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นบ่อย ๆ สิ พ่อจะไม่สบายใจ พ่อเป็นคนดี ป่านนี้คงมีความสุขอยู่บนสรวงสวรรค์ มองลงมาหาพวกเราด้วยรอยยิ้ม " ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมองฟ้าแล้วพูดด้วยเสียงอัน
