“ กระหม่อมก็คิดเช่นนั้นพะย่ะค่ะ แต่อีกเส้นทางหนึ่งจะทำให้กองทัพของเราอยู่ในภูมิประเทศเสียเปรียบ แม้กำลังพลมีมากกว่าแต่ต้องเดินทัพข้ามแม่น้ำ ผ่านช่องผาแคบทั้งต้องผ่าน ป่าใหญ่ ทุกแห่งก็ล้วนเป็นเป้าโจมตีเช่นกัน อาจเสียไพร่พลมากมายก่อนถึงประตูเมืองหงโจวด้วยซ้ำ อีกอย่างแม่ทัพซื่อหลุนผู้นั้นชื่อเสียงไม่ธรรมดาแม้ว่าจะเป็นเพียงทหารรับจ้างแต่ฝีมือร้ายกาจ ฝึกฝนเหล่าทหารหงโจวให้แข็งแกร่งขึ้นมาก หาได้อ่อนแอเช่นเมื่อก่อนไม่ กระหม่อมเห็นว่าไม่เหมาะอย่างยิ่งจะโจมตีเวลานี้ และมีความเห็นว่าเราควรตั้งทัพล้อมไว้ก่อน เมื่อหงโจวขาดแคลนเสบียงเมื่อนั้นเราจะค่อยตีกระหนาบเข้าไปทีหลัง ”
“ ถุย ! นี่หรือความคิดของชายชาติทหาร ขี้ขลาดตาขาวเสียจริง ทหารเรามากกว่ามันเป็นสิบเท่า อย่างไรเสียเราก็ต้องชนะมันอยู่แล้ว จะให้ข้ารอเวลาอีกข้ารอไม่ไหวแล้ว ข้าอยากบั่นคอไอ้หมารับใช้นั้นเต็มที่แล้ว ”
องค์ชายจิ
