ณ ห้องพักผู้ป่วย (หลังจากทุกคนกลับไปแล้ว)
จ้องเขม็ง....
ร่างเล็กยืนกอดอกจ้องหน้าผู้ชายที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ สายตาของเขามองตรงไปยังจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ตรงหน้า ทำทีเหมือนตั้งใจดูหนังแต่ริมฝีปากแอบอมยิ้มอย่างเห็นได้ชัดยิ่งกระตุ้นให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้จนอยากยื่นมือไปหยิกแก้ม ที่พูดกับป๋าไปแบบนั้นไม่ใช่ว่าพูดเพราะไม่รู้เรื่องหรอกตั้งใจแกล้งฉันต่างหาก
“อย่ามาแอบยิ้มนะ ตั้งใจแกล้งชิเอลเหรอเฮีย” เสียงเล็กพูดขึ้นแล้วก้าวเท้าเข้าไปยืนประชิดข้างเตียง
“ไม่ได้แกล้ง ก็ป๋าถามเราต้องตอบ”
“....” เป็นเด็กดีขึ้นมาเชียว ทั้งที่ก่อนหน้านี้ต้าหลินยังเล่าให้ฟังว่าเขาน่ะต่อต้านป๋ามากแค่ไหน ตั้งแต่เลิกกับฉันไปไม่คุยกับป๋าหลายเดือนอีกด้วย ทีแบบนี้ทำมาเป็นพูดต้องตอบเพราะป๋าเป็นคนถาม
ฟังยังไงก็รู้สึกว่าเขาตั้งใจแกล้งฉันชัด ๆ แล้วยังยิ่งเพิ่มความน่าหมั่นไส้เพิ่มแบบทวีคูณขึ้นไปอีก!
“แต่ชิเอลก็ทำจริง ๆ” ลู่จื้อละสา
