แม้ว่าฉันจะด่าไม่ไว้หน้าว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร แต่เขากลับไม่มีท่าทีโมโหสักนิด ลู่จื้อยิ้มมุมปากราวกับว่ากำลังพึงพอใจอะไรบางอย่างทั้งที่เขาพึ่งโดนฉันกัดปากเลือดสาดไป คงพอใจที่กวนประสาทฉันได้สินะ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งรู้สึกเส้นประสาทจะเสีย
“ปล่อยได้แล้ว ฉันไม่ใช่เ********นนะถ้าอยากมากก็ไปเลือกเอาเลย ระดับคุณลู่จื้อใคร ๆ ก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ” ถือว่าฉันหารายได้ให้เด็ก ๆ ด้วยนะ ที่เหลือก็ไปตกลงกันเองแล้วกัน ยังไงคนอย่างเขาจ่ายไม่อั้นได้อยู่แล้ว
“รวมถึงเจ้าของร้านด้วยหรือเปล่า” คนตัวสูงถามกลับทันทีที่ฉันพูดจบ มือที่จับแขนอยู่ก็ยังไม่ยอมปล่อย ยิ่งออกแรงบีบแน่นดึงเข้าหาตัวเองเพราะฉันพยายามจะพาตัวเองออกห่างเขาอยู่ตลอด
“อย่าเพ้อเจ้อ บอกให้ปล่อยไงคุณลู่จื้อ” แทนที่การเปิดเผยตัวของตัวเองจะสร้างความแค้นให้เขา แต่สิ่งที่ตั้งใจให้เกิดขึ้นมันกลับตรงกันข้าม ลู่จื้อยิ่งพาตัวเองเข้ามาหาฉันแล้วยังทำตัวกวนประสาทหน
