Chapter 42
After almost fifteen hours of traveling non-stop via air, Jace is finally inside hotel Esperanza.
Sa pag-apak niya sa lobby, bitbit ang kanyang maleta, matapos na pasalamatan ang mga kasamahan na naghatid sa kanya, parang malalaglag ang mga luha niya.
Bakit?
Dahil sa dalawang taon ay hindi na niya inisip na muli siyang aapak ng Pilipinas nang buhay.
“Jace?!” agad na bulalas ng isang boses kaya napalinga siya, “Jace!”
Umiyak na iyon kaya agad siyang napatingin sa may elevator.
“Pakshit ka, Brandon Jace Arguelles!” bulalas ni Sidney at pumapalahaw ng iyak doon.
“Ate,” aniya na maluha-luhang nilapitan ang kapatid pero agad siya nitong kinarate kaya napailag siya.
“Tang-ina!” mura niya nang magulat siya at muntik tamaan ng suntok sa mukha.
“di mo ba ako yayakapin
