เสือวิศวะตัวพ่อกับน้องสาวเพื่อนจอมแก่น [เจเจ&แจม]

“ต่อจากนี้เธอจะไม่มีวันลืมพี่ได้”

เหล้าที่เขาส่งมาให้ยังคงแล่นผ่านลำคอ ความขมเผ็ดร้อนมันแผดเผาจนฉันแทบสำลัก ฉันผลักอกเขาออกได้สำเร็จแต่แรงมันก็ไม่มากพอที่จะทำให้ร่างสูงขยับไปไหน เขาแค่ยอมผละออกเล็กน้อยพร้อมเสียงหัวเราะต่ำ ๆ ในลำคอ

“พอใจหรือยังล่ะ แจม…” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า

ฉันยกหลังมือขึ้นปาดริมฝีปาก หอบหายใจแรง รู้สึกเหมือนโลกมันหมุน ๆ หัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ แอลกอฮอล์ที่ทะลักเข้ามาโดยไม่ทันตั้งตัว กำลังทำให้สติฉันพร่าเลือนทีละน้อย

“ไอ้บ้า…พี่มันบ้า…ทำไมต้องทำแบบนี้…” ฉันพึมพำเสียงแผ่ว แต่สายตาพร่ามัวกลับเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า ใกล้จนเหมือนเงาดำที่ใหญ่เกินจะหนี

“เธอเมาแล้วแจม” เสียงเจเจดังข้างหู น้ำเสียงไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนก่อน แต่กลับต่ำ นุ่ม และจริงจัง “กลับไปแบบนี้ไม่ได้หรอก”

“ไม่…ไม่กลับ” ฉันส่ายหัวแรง แต่ขากลับไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนได้นาน ร่างเซถลาไปข้างหน้า โชคดีที่แขนแข็งแรงของเขาโอบรับเอาไว้ทัน

“ดื้อจริง ๆ …” เขากัดฟันพูดเบา ๆ ก่อนจะช้อนร่างฉันขึ้นมาในอ้อมแขน

ฉันพยายามจะโวยวายแต่เสียงกลับพร่าเบาจนแทบไม่ได้ยิน เปลือกตาหนักอึ้ง สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยให้เขาอุ้มไปตามแรงที่พาออกจากชายหาด

แสงไฟริมถนนลอดผ่านสายตาพร่ามัวเป็นเพียงเส้นสีเหลืองสลัว ๆ เสียงเครื่องยนต์รถที่เขาขับมาดังคลออยู่ข้างหู ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีฉันก็เห็นเพดานสีขาวของห้องที่ไม่คุ้นตา

“โรงแรม…?” ฉันพึมพำออกมา ทั้งเหนื่อย ทั้งมึนงง

พี่เจเจวางฉันลงบนเตียงนุ่ม เขานั่งลงที่ขอบเตียง มองฉันด้วยสายตานิ่งลึก ราวกับกำลังชั่งใจอะไรบางอย่าง

“นอนซะ…แจม” เสียงเขาแผ่วลงเหมือนกล่อม ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวฉันจะค่อย ๆ ดับวูบเข้าสู่ความมืด

02:00 น.

ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึก ความรู้สึกแปลก ๆ ที่แล่นผ่านร่างทำให้ใจเต้นแรงจนควบคุมไม่อยู่ ดวงตาพร่าเบลอเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ค่อย ๆ ปรับมองเห็นเงาของพี่เจเจนั่งอยู่ข้างเตียง

สายตาคมนั้นจ้องมาที่ฉันไม่วางตา ราวกับกำลังต่อสู้กับบางอย่างในใจตัวเอง

“พี่…ทำอะไร” เสียงฉันสั่นพร่า ทั้งกลัว ทั้งสับสน

เขาไม่ได้ตอบทันที เพียงแค่ก้มหน้าลง ลมหายใจหนัก ๆ สะท้อนให้เห็นถึงความหงุดหงิดที่พยายามกดข่มเอาไว้

“อ๊ะะ! พี่เจเจ~ พี่กำลังทำอะไรเนี่ย อ๊ะ..”

“เธอรู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันแค่อยากมอบความรู้สึกดีๆ ให้เธอไง แจม” เขาพูดจบพร้อมดึงขาฉันให้ไปอยู่ท้ายเตียง ก่อนจะชันขาฉันขึ้นอย่างไม่รอช้า

เขาก้มตัวลงมาเล็กน้อย มือสากๆ ของเขาก็ดึงเอาแพทตี้ตัวน้อยของฉันไป ด้วยความที่ฉันใส่เดรส มันก็เลยง่ายต่อการจัดการสำหรับเขา

ฉันสะดุ้งเบาๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรแปลกๆ ที่มันกำลังเคลื่อนไหวใกล้ตัว ร่างกายเหมือนแข็งทื่อไปชั่วขณะ

ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา มือของฉันเกาะปลายเตียงแน่น ขาแทบทรงตัวไม่อยู่ แต่ก็ไม่อาจห้ามความรู้สึกที่ไหลเข้ามา ทั้งตื่นเต้น ทั้งเขินปนกันจนสับสน

“อืม…พี่เจ…” เสียงครางหลุดจากริมฝีปากฉันโดยไม่รู้ตัว ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนแทบควบคุมไม่ไหว ทุกสัมผัสจากเขาเหมือนจุดไฟเผาในอก ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านและโอนอ่อนตามแรงปรารถนา

ฉันพยายามจะต่อต้าน แต่ยิ่งหนี ก็เหมือนยิ่งถลำลึก ร่างกายกลับตอบสนองอย่างตรงข้ามกับสิ่งที่สมองสั่ง เหลือเพียงความเขินอายและความตื่นเต้นที่ซัดเข้ามาจนฉันทำได้แค่ปล่อยให้ทุกอย่างพาไป

“พี่เจ…หยุด…ได้แล้ว” เสียงฉันสั่นระรัว พยายามรวบรวมสติแต่ยิ่งพูด ร่างกายกลับยิ่งทรยศตัวเอง ความร้อนที่ปะทุขึ้นในอกยิ่งทำให้หายใจติดขัด

“หยุดงั้นเหรอ…” เขากระซิบพลางกดสายตาคมจ้องฉันไม่กะพริบ แววตานั้นเหมือนประกาศชัดว่าเขาไม่มีวันถอย “ทั้งที่ร่างกายเธอกำลังเรียกร้องฉันอยู่แบบนี้น่ะนะ แจม”

ฉันกัดริมฝีปากแน่น พยายามปฏิเสธ แต่ขาที่สั่นและลมหายใจถี่กระชั้นกลับฟ้องทุกอย่างแทนฉันหมดแล้ว ความดื้อดึงที่อยากผลักไสปะทะเข้ากับแรงดึงดูดที่ยิ่งกว่าพายุ จนในที่สุดฉันก็หมดแรงต้านทาน ทิ้งตัวลงสู่แขนแกร่งของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ไม่…พี่เจเจ อย่ามาพูดมั่วๆ นะ แจมไม่ได้…” ฉันรีบเถียง เสียงสั่นเครือ มือทั้งสองข้างพยายามดันอกเขาออกไป แต่กลับยิ่งรู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่แข็งแรงตึงแน่นใต้ฝ่ามือ

“ไม่ได้อะไรหืม…” เขาก้มลงมากระซิบชิดใบหู น้ำเสียงต่ำพร่าเย็นยะเยือกแต่กลับทำให้สติฉันหลุดลอย “ทั้งที่ตรงนี้มันกำลังตอบฉันทุกอย่างอยู่”

“อ๊ะ…ไม่…อย่าพูดนะ!” ฉันหลับตาแน่น พยายามส่ายหัว แต่ยิ่งส่าย เขากลับยิ่งกดร่างฉันให้นิ่งอยู่ใต้ตัว

เจเจยกมือขึ้นประคองแก้มฉัน บังคับให้ฉันหันไปสบตา แววตาคมลึกนั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่ฉันไม่อาจหนีได้

“แจม…เลิกโกหกตัวเองเถอะ”

หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา ความรู้สึกทั้งโกรธ อาย และสับสนปะปนกันวุ่นวายไปหมด แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือ…ฉันไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองยังเหลือแรงปฏิเสธมากพอหรือเปล่า

“ไม่…พี่เจเจ อย่ามาทำแบบนี้!” ฉันตะโกนใส่เขา มือผลักอกเต็มแรง แต่ร่างสูงกลับขยับไม่แม้แต่ครึ่งก้าว

“แต่พี่จะทำ…เหยื่อเข้าถ้ำขนาดนี้แล้ว คิดหรอว่าพี่จะปล่อยไปง่าย ๆ” เขากระซิบเสียงต่ำ แววตาคมกริบยังคงตรึงฉันไว้เหมือนโซ่ที่มองไม่เห็น

ริมฝีปากหยักกดลงที่ต้นคอฉันอย่างจงใจ ความร้อนวาบแผ่ซ่านไปทั้งร่างจนฉันสะดุ้งเฮือก มือที่ผลักเขาไว้ค่อย ๆ อ่อนแรงลงโดยไม่รู้ตัว

“อ๊ะ…พี่…พอแล้ว…” เสียงฉันเบาหวิว ไม่มั่นคงเหมือนเดิม

เขาเงยหน้าขึ้น สบตาฉันใกล้จนแทบหายใจร่วมกัน “พอ? หรืออยากให้พี่ทำต่อ…” รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้น ดวงตาคมลึกเต็มไปด้วยแรงท้าทาย

“ฉัน…ฉันไม่ได้…” ฉันพูดไม่ออก สมองสั่งให้ปฏิเสธ แต่ร่างกายกลับสั่นไหวไปตามแรงสัมผัสของเขาทุกครั้ง

“แจม…” เจเจเอ่ยเสียงพร่า นิ้วมือไล้เบา ๆ ตามกรอบหน้าฉัน ก่อนจะกดจูบลงมาทับริมฝีปากอย่างรุนแรงจนหัวใจฉันแทบหยุดเต้น

ฉันอยากผลักเขาออก…แต่แขนกลับสั่นเกินกว่าจะขยับได้

“อื้อ…!” ฉันพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่ริมฝีปากของเขากลับตามประกบอย่างไม่ยอมปล่อย มือใหญ่จับข้อมือฉันกดแน่นลงกับเตียงจนขยับไม่ได้

“เลิกดิ้น แจม…” เสียงทุ้มต่ำกระซิบชิดริมฝีปากฉัน ลมหายใจของเขาร้อนผ่าวจนสมองฉันแทบมืดวูบ

“ปล่อยนะ! ฉันไม่—”

ยังไม่ทันพูดจบ ริมฝีปากเขาก็โถมลงมาอีกครั้ง คราวนี้ลึกและรุนแรงกว่าเดิม ลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดความคิดฉันหายไปหมด เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนแทบทะลุอก

“อ๊ะ…พี่เจเจ!” ฉันร้องสั่นเมื่อเขาเลื่อนจูบลงมาตามลำคอ แรงกดที่ต้นคอเหมือนเครื่องหมายของการครอบครอง

“บอกแล้วไงว่าอย่าท้าพี่…” เขากัดเบา ๆ ที่ผิวเนื้อจนฉันสะดุ้งเฮือก

ฉันพยายามหันหนี มือกำผ้าปูเตียงแน่น “พี่มันบ้า…ฉันไม่—”

แต่ร่างกายกลับหักหลังฉันเอง ทุกครั้งที่เขาสัมผัส ความร้อนวูบไหวแล่นไปทั่วตัว ขาเริ่มอ่อนแรงจนเกร็งหนีไม่ไหว

เจเจยิ้มบาง ๆ อย่างผู้ชนะ โน้มหน้ามากระซิบที่หูอีกครั้ง “ไม่อยาก…แล้วทำไมตัวเธอสั่นขนาดนี้หื้ม?”

“อ๊ะ…อย่า…พี่เจเจ ปล่อยนะ!” ฉันพยายามผลักอกเขาสุดแรง แต่เหมือนดันภูเขา ทั้งที่ออกแรงจนแขนสั่น ร่างสูงกลับขยับไม่ถึงครึ่งก้าว

“ปากบอกว่าไม่ แต่ดูสิ…” เขากระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนลากมือหนาลงมาที่เอวฉัน นิ้วกดเบา ๆ จนฉันสะดุ้งตัวโค้ง

“อ๊ะะ…!” เสียงครางหลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ ฉันรีบกัดปากแน่น พยายามกลั้นมันเอาไว้

“หึ…” เจเจหัวเราะต่ำในลำคอ “แบบนี้ยังจะกล้าพูดว่าไม่อยู่อีกเหรอ”

“พี่มันเลว! ฉันเกลียดพี่!” ฉันร้องออกมาทั้งน้ำตา ทั้งโกรธ ทั้งอายที่ตัวเองกำลังตอบสนองต่อเขา

แต่ยิ่งฉันด่า แววตาคมของเขากลับยิ่งลุกวาบ ราวกับนักล่าที่ได้ยินเสียงเหยื่อร้องโวยวายก็ยิ่งอยากกระชากให้ขาดใจ

ริมฝีปากร้อนจัดของเขากดลงมาที่ไหล่ฉัน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนจงใจทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็นชัด

“เกลียดก็ดี…” เสียงเขาแหบพร่า ขณะยกหน้าขึ้นมาสบตาฉันตรง ๆ “เพราะต่อจากนี้เธอจะไม่มีวันลืมพี่ได้”