รถเบ็นซ์สีดำแล่นฝ่าความมืดไปตามเส้นทางสายเปลี่ยว สองข้างทางมองเห็นเพียงแมกไม้สำดำทะมึนวางตัวเป็นแนวยาวไปตามขอบถนน มุจลินทร์วางฝ่ามือเรียวบางแนบอก.....ตอนนี้เธออยากกลับบ้านเป็นที่สุด จนรถเริ่มชะลอความเร็วจึงเห็นว่ามีบ้านชั้นเดียวอยู่กลางทิวไม้ที่ขึ้นแน่นขนัด รถจอดสนิทแล้วหญิงสาวยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน ในคืนเดือนมืดเห็นเพียงแสงเย็นตาลอดออกมาจากโคมไฟหน้าบ้าน หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อประตูด้านที่เธอนั่งถูกเปิดออกและรู้สึกได้ถึงมือหนาหนักดึงแขนเรียวให้ลุกจากเบาะจนหญิงสาวร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“พี่คิน!......ลินจะกลับบ้าน”
มุจลินทร์พูดขณะเดินตามไปอย่างทุลักทุเลเพราะส้นรองเท้าแหลมสูงทิ่มลงไปในดินและเกือบสะดุดชายกระโปรงหางปลาของชุดราตรีที่ยาวลากพื้น อนาคินยังนิ่งเฉยแต่เธอรู้ว่าความโกรธของเขากำลังพุ่งถึงขีดสุดเพราะแรงบีบที่แขนหนักขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งเขาผลักบานประตูเข้าไป
