อนาคินนั่งลงตามคำเชิญของหญิงสาวที่มองเขาโดยไม่ยอมละสายตา บุรุษเจ้าของใบหน้ายิ่งกว่าเทพบุตรและท่าทีลุ่มลึกนั้นยังประทับอยู่ในความคิดคำนึงของเธอเสมอ
“มีธุระอะไรจะคุยก็ว่ามา....จะได้รีบกลับ”
“แหม!....อะไรกันคะ มาถึงจะรีบกลับ พี่คินอุตส่าห์ขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นที่สี่สิบของโรงแรม น่าจะอยู่ชื่นชมทิวทัศน์ข้างบนนี้นาน ๆ สักหน่อย เราก็ไม่ได้เจอกันแบบนี้มานานแล้วนะคะ พราวแค่คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ “
“พราวพิลาศ.....ตอนนี้เธอไม่ได้เป็นอย่างเมื่อก่อน ถึงจะนึกเห็นอดีตว่ายังไง การจะกลับไปทำอะไรแบบนั้นมันไม่ใช่วิสัยของคนที่แต่งงานแล้ว....เพชรภูมิเขาไม่ว่าอะไรหรือที่เธอออกมาข้างนอกตอนกลางคืนแบบนี้ และการที่เรามาพบกันคนที่จะเป็นฝ่ายถูกตำหนิคือเธอนะพราว”
พราวพิลาศกระดกแก้วให้น้ำสีทับทิมไหลเข้าปากรวดเดียวหมด อาการของเธอเหมือนเริ่มขัดใจเมื่ออนาคินพา
