ณัฐญาณีเฝ้ามองเจ้าของร่างบางในชุดกระโปรงผ้าฝ้ายสีม่วงอ่อนซึ่งนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วยในท่าทีอันสงบ เรือนผมสีน้ำตาเข้มสยายลอนอ่อนบนแผ่นหลัง ดวงตาคู่นั้นมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งเบื้องบนท้องฟ้าห่มคลุมด้วยเมฆขาวนวลคล้ายปุยสำลีนุ่มคลี่ตัวประดับแผ่นนภากว้าง หญิงวัยสี่สิบกว่าทอดถอนใจก่อนเดินเข้าไปหยุดอยู่ใกล้บุตรสาว
“วันนี้คุณหมออนุญาตให้ลินกลับบ้านได้แล้วนะคะ ดูซินอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์เลย หลังจากนี้ลินจะกลับไปอยู่กับแม่ใช่ไหมคะ”
“ลินจะกลับไปอยู่ที่บ้านค่ะ....บ้านที่เคยมีคุณพ่ออยู่ที่นั่น”
“ลิน....หนูจะทำแบบนี้เพื่ออะไรคะ ตอนแรกที่รู้เรื่องหนูกับอนาคินแม่ก็โกรธนะ แต่ตอนที่ลินหลับไปสามวันเต็มน่ะ แม่เห็นเขาเฝ้าหนูอยู่ตลอดเลยนะคะ เขาไม่ไปไหนเลย จนแม่เองก็รู้สึกว่าเขาน่าสงสารจริง ๆ “
“ตอนรักเขาลินทรมานค่ะแม่”
“แล้วอยู่
