เพชรภูมิเงียบงันต่อคำกล่าวของพราวพิลาศ ในคราแรกเขานึกเสียใจที่ต้นเหตุส่วนหนึ่งก็มาจากเขา และหวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างอาจสิ้นสุดพียงเท่านี้ เขาไม่เคยเห็นความอ่อนโยนในดวงตากลมโตของผู้หญิงที่ไม่เคยรู้จักคำว่า เอื้ออาทร ทว่าตอนนี้ประกายตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความสำนึกผิดและเสมือนร้องขอการให้อภัยจากหัวใจของเขา
“เพชรจะไปอยู่ในไร่องุ่นของป๊าสักพัก....ลืมมันเถอะนะ....เรื่องที่เพชรขอหย่ากับพราว แค่สักพัก....หลังจากนี้เพ ชรจะกลับมา”
พราวพิลาศเหมือนจะยิ่งเศร้าหนักลงไปอีกเมื่อได้ฟังคำพูดของสามี หากแต่เธอก็เพียงมีหน้าที่ต้องรับฟังและพยักหน้าราวกับต้องเข้าใจทุกสิ่ง
“หลังจากนี้......นานแค่ไหนกัน”
“เพชรบอกไม่ได้.....เพชรแค่อยากให้เวลากับตัวเองเพื่อทบทวนอะไรหลายสิ่งหลายอย่าง เพราะมันมากมายจนเพชรคิดว่าเพชรต้องหยุดพักตัวเองลงให้ความสงบช่วยลำดับเรื่
