“รู้มั้ยว่าวันนี้พราวไปโรงพยาบาลไปเจออะไรมา....พราวก็ได้เห็นภาพความหวานซึ้งระหว่างแฟนเก่าแสนจืดชืดของเพชรกับพี่อนาคินที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน เขากอดกันกลมเลยนะ ช่างไม่รู้จักอับอายฟ้าดิน เป็นไงล่ะ....นางฟ้าที่เพชรยกย่องเทิดทูนมันนักหนา ที่แท้ก็อีกาย้อมขนให้เหมือนหงส์ อีกามันก็เป็นอีกาอยู่วันยังค่ำ มันจะเป็นหงส์ไปได้ยังไง!”
น้ำเสียงกระแทกกระทั้นของพราวพิลาศเหมือนเหล็กร้อนจี้หัวใจเพชรภูมิจนร้าวเจ็บ หากเพียงชั่วครู่แววตาของชายหนุ่มที่หมองลงก็กลับแข้งกร้าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มหยันกลับไปยังหญิงสาว
“นี่วัน ๆ เธอว่างมากจนจิตตกเที่ยวว่าคนอื่นเขาไปทั่วไม่ระอาตัวเอง คนอื่นเขาก็เบื่อจะแย่อยู่แล้ว เธอไปโรงพยาบาลบ้างก็ดี ว่าง ๆ ก็ให้หมอเช็คประสาทเธอซะด้วยว่ามันแตกไปกี่เส้นแล้ว”
“เพชรภูมิ!” พราวพิลาศกรีดเสียงลั่นแล้วก้าวเข้ามาขวางชายหนุ่มซึ่งทำท่าจะเดินออกไป
