อนาคินกระซิบถามหญิงสาวแผ่วเบาใต้ผ้านวมผืนใหญ่ที่ห่มคลุมร่างเปลือยเปล่าของทั้งสองซึ่งยังเคล้าเคลียและแลกจุมพิตกันและกันอย่างอ้อยอิ่งภายในห้องนอนท่ามกลางแสงสลัว ที่นอกหน้าต่างเส้นขอบฟ้าเริ่มอาบไล้ด้วยสีเทาจางบอกให้รู้ว่าอรุณรุ่งกำลังเดินทางมาถึง หากแต่กาลที่ผันเปลี่ยนนั้นหาได้สำคัญไม่ ในยามนี้หัวใจสองดวงที่เชื่อมถึงกันผ่านความหอมหวานในรัตติกาลที่กำลังล่วงผ่านนั้นงดงามยิ่งกว่าแสงสกาวใดในปฐพี
“ลินจะไปจริง ๆ ค่ะ...เพราะลินทนเห็นพี่คินแต่งงานกับเอเลนไม่ได้ ถ้าลินเครียดมากจะเป้นอันตรายต่อลูก”
“ทำไมไม่บอกพี่ว่าลินท้อง”
“พี่คินรับได้หรือคะ...ถ้าพี่คินกำลังสงสัยว่าลินมีชู้ ลินไม่กล้าบอกใคร แม้แต่คุณแม่”
“พี่ขอโทษ.....”
อนาคินกระชับอ้อมแขนในขณะที่หญิงสาวซุกหน้าอยู่ที่ซอกคอของเขา ร่างอรชรเบียดตัวเองเข้าหาความแข็งแกร่ง
