เทพดาบจอมหื่นกับสาวน้อยสุดแซ่บ

ขอดูจิ๊แลกกับการฆ่าคน

เทพดาบจอมหื่นกับสาวน้อยสุดแซ่บ

ตอน ขอดูจิ๊แลกกับการฆ่าคน

"เจ้าทำข้าเสียสัจจะอีกแล้วนะ" หนุ่มชุดดำบ่นขณะที่กำลังขี่ม้าฝ่าป่ารก

เยวลี่ซูนั่งข้างหน้าเขา เธอห่อตัวงอเป็นกุ้งไม่ให้หลังชนหน้าอกของเขา ในใจของเธอตื่นกลัวไปหมด ภาพที่หนุ่มนิรนามตัดหัวคนยังติดตาเธอไม่หาย

อย่าว่าแต่จะเอ่ยปากตอบเขาเลย แค่หายใจเธอยังต้องค่อยๆแอบหายใจเบาๆเพราะกลัวจะทำเขาโกรธ

"เป็นอะไรไปนี่ เจ้าไม่สบายรึเปล่า" หนุ่มนิรนามเอาฝ่ามือแตะหน้าผากขาวๆที่นูนโหนก

"เปล่า" เย่วตอบเสียงเบา เธอกลัวเขาจนขนลุกขนพองไปหมด

"ดีแล้ว นึกว่าจะช็อคตายไปแล้ว ฮ่า! ๆ " หนุ่มที่ดูเย็นชากลับกลายเป็นอารมณ์ดีเมื่อได้กินอาหารจนอิ่มท้อง

กลัวก็กลัวแต่ความสงสัยใคร่รู้ทำให้เย่วหลุดปากถาม "ทำไมฆ่าคนง่ายจัง" น้ำเสียงสั่นเครือ

"เมื่อกี้เหรอ อ้อข้าฟลุ๊คน่ะ" หนุ่มนิรนามโกหก

"แล้วทำไมต้องอดอาหารจนหิวโซ" เย่วถามต่อด้วยความสงสัยใคร่รู้ ยิ่งกลัวเขาเท่าไรเธอยิ่งต้องรู้จักเขาให้มากเผื่อจะได้หาทางหนีทีไล่

"ข้าฆ่าคนเยอะเกินไป เลยอดอาหารทรมานตัวเอง" หนุ่มนิรนามตอบ

"แล้วเมื่อกี๊ฆ่าไปตั้งสิบคนแล้วเจ้ากินอาหารทำไม" เย่วถาม

"นั่นพวกสารเลวนี่ ไม่นับ" เขาตอบ

"งั้นแสดงว่าเจ้าฆ่าคนดีด้วยเหรอ" นางถามต่อ ริมฝีปากสีชมพูเริ่มสั่นด้วยความกลัว

"หิ ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ขาวกับดำนะสาวน้อย" หนุ่มนิรนามกอดกระชับเอวของเย่วและเอามือจับสายบังคับม้า

ฮี๊! กร่อบ! ๆ ๆ ม้าออกทะยานวิ่งราวกับลมกรด

"แล้วยังไงห๊ะ" เย่วทวงถามคำตอบ ลมแรงกระแทกหน้าของเธอจนแก้มบาน ผมยาวสลวยของเธอฟาดหน้าหล่อๆข้างหลังจนแดงเป็นปื้น

"ข้าฆ่าศัตรู คนเรามีทั้งเลวและดี บ้างก็ขาว บ้างก็ดำปี๋ บ้างก็เทาๆ" หนุ่มนิรนามตอบ

"เจ้าเป็นสีเทาหรือ" สาวน้อยถามอย่างคลายกังวล เขาคงไม่เลวร้ายไปกว่ากลุ่มโจรที่ดำปี๋

"ไม่รู้สิ" เขาตอบ

ม้าวิ่งฝ่าต้นไม้เล็กใหญ่และใบไม้สีเขียวออกมาจากป่าจนเจอทุ่งหญ้าโล่ง

หนุ่มหล่อหยุดม้าตรงเนินเดินแล้วก้มมองลงไปเห็นทหารนับร้อยของแคว้นฉินกำลังบุกเข้าเมืองกัง

ประชาชนหนีตายกันจ้าละหวั่น บ้างก็ถูกลูกธนูยิงล้มตาย บ้างก็โดนดาบฟันล้มตายอยู่หน้าประตูเมือง

ทหารแคว้นกังยืนอยู่บนกำแพงเมือง ดูๆแล้วมีแค่ครึ่งนึงของศัตรูเพียงเท่านั้น

ชาวบ้านที่หนีเข้าประตูเมืองทันก็รอคอยความตาย ส่วนที่เข้ามาไม่ทันก็โดนไล่ฆ่าไปก่อน เสียงร้องโหยหวนและเสียงร่ำไห้ดังกังวาลมาจนถึงทุ่งหญ้า

"พวกมันทำแบบนี้อีกแล้ว" เย่วจิกมือตัวเองและบ่นด้วยความแค้นเคือง

"ช่วยพวกเขาได้ไหม" เธอหันหลังเงยมองใบหน้าหล่อๆที่ดูเย็นชาไร้อารมณ์

"อย่ายุ่งเลย" หนุ่มนิรนามตอบ

"เหมือนที่อย่ายุ่งกับเมืองของข้าใช่ไหม" เย่วยอกย้อนเมื่อคิดว่าเขาก็ปล่อยพ่อแม่ของเธอให้ตาย

"เจ้านี่ เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งเสียหรอก" หนุ่มนิรนามดุทั้งๆที่สองแขนของเขาก็ยังโอบกอดร่างสาวน้อยเอาไว้

"ไหนว่าทำชั่วมาเยอะ ทำดีบ้างจะเป็นอะไร" เย่วเถียงเขา ความแค้นทำให้เธอลืมกลัวไปเสียสิ้น

"ฆ่าพวกนี้แล้วจะได้อะไรในเมื่อแพ้ศึกวันนี้พวกมันจะบุกมาเพิ่มอีกสิบๆเท่า" หนุ่มนิรนามบอกเสียงอ่อนลง

"แต่ช่วยชาวบ้านได้ ช่วยพ่อแม่ ช่วยเด็กและคนนแก่ไม่ให้ตายได้" เย่วเถียง

"ก็บอกอยู่หยกๆ พอมันมาเพิ่มสิบเท่ายังไงๆคนพวกนี้ก็ต้องตาย" เขาตอบ

"ไม่ใช่วันนี้ ช่วยพวกเขาทีเถอะ ข้าจะยอมเจ้าทุกอย่างเลย นะ ได้ไหม ช่วยพวกคนในเมืองไม่ให้ตาย" เย่วเขย่าเสื้อคลุมสีดำแรง

ใบหน้าเล็กสวยอ้อนวอนสุดใจ ดวงตากลมแป๋วช่างน่าสงสารเอ็นดู

"แล้วถ้าข้าตายล่ะ เจ้าไม่ได้สนใจเลยรึ" หนุ่มใหญ่บ่นอย่างน้อยใจ เขาดูมีอะไรซักอย่างกับสาวน้อยที่ลึกซึ้ง

"ถ้าเจ้าตายข้าจะฆ่าตัวตายไปด้วย ถือว่าเสมอๆกัน" เย่วตอบอย่างไม่คิด

"หืม จริงหรือเนี่ย มีคนยอมตายเพื่อข้าด้วยรึ ฮ่า! ๆ ๆ ๆ " หนุ่มชุดดำหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาจำไม่ได้แล้วว่าเคยหัวเราะอย่างสุขใจแบบนี้มานานเท่าใด

ขณะที่ทหารศัตรูกำลังยิงธนูข้ามกำแพงใส่ชาวบ้าน หนุ่มนิรนามยืนขึ้นแล้วกระโจนลงจากหลังม้า

ฟ้าว! ๆ ๆ วิชาตัวเบาของเขาทำเอาเย่วตาค้างอ้าปากหว๋อ เท้าของเขาวิ่งแตะยอดหญ้าที่สูงท่วมหัว ตัวไม่ตกลงมาเลย

เพียงชั่วพริบตาหนุ่มนิรนามก็ลอยมาถึงข้างหลังกองทหาร

ยิงงงง! แม่ทัพสั่งพวกสมุนกลับหลังหันมาระดมยิงธนูใส่คนลึกลับ

ฟ้าว! ๆ ๆ ลูกศรนับร้อยพุ่งเข้าหาร่างที่ลอยละลิ่วเข้ามาอย่างกับห่าฝน

ดาบสนิมสีดำอีกอันถูกชักออกมาควงเป็นใบพัดวน เคร้ง! ๆ ๆ ใบดาบยาวโง้งปัดลูกธนูร่วงลงพื้นหญ้าอย่างง่ายดาย

ดาบสนิมสีเงินอันเดิมที่เคยตัดหัวโจรถูกชักออกมาด้วยมือซ้าย วูบ! ๆ ๆ หนุ่มนิรามวิ่งวนรอบทัพม้าไวจนมองเห็นแค่ผ้าคลุมสีดำปลิวว่อนไปมา

"จอมมาร จอมมารชัดๆ" เย่วพร่ำปากสั่น มือของเธอกระตุกจนเชือกม้าสั่นเทา

ฉับ! ๆ ๆ หัวทหารนับสิบๆร่วงลงมาด้วยการฟันแค่ฉับเดียว

วูบ! ๆ ๆ ทหารข้าศึกวิ่งกรูเข้ามาฟันดะใส่ผ้าคลุมสีดำทมิฬ

ฉึก! ฉับ! แอ่ก! ราวกับไร้ตัวตน พวกมันฟันอากาศจนคมดาบสับกันเอง หลายคนล้มตาย บ้างก็แขนขาขาดนอนดิ้น

พริบตาอีกทีเย่วเห็นร่างของเขาลอยขึ้นสูงบนฟ้าแล้วหมุนควงลงมา

ฉึกกก! ดาบสีเงินปักหมวกเหล็กของแม่ทัพทะลุลงมาปักหัวจนเลือดพุ่งออกจากปาก

"ถอย ๆ หนี" เสียงข้าศึกตะโกนลั่นตามด้วยการวิ่งหนี

ฟ้าว! ๆ ๆ ดาบสีดำยืดยาวออกขณะที่ตัวของหนุ่มนิรนามวิ่งไล่ฆ่าฟันจนไม่เหลือรอดซักศพ

"หนี หนีดีกว่า อยู่ก็ตาย" เย่วควบม้าดำวิ่งหนีกลับเข้าป่าแบบสุดชีวิต

ฟุ่บ! แอ่ก! หนุ่มนิรนามใช้วิชาตัวเบาลอยมานั่งบนหลังม้าแล้วกอดเอวเย่วจนเธอหายใจไม่ออก

"ไหนว่าจะยอมตายแทนข้า นี่ไม่ทันไรจะหนีกันไปแล้วรึ" สองมือใหญ่ๆเลื่อนขึ้นมาบีบคอสาวน้อย

"เปล่า แค่ก! ๆ" เย่วหายใจไม่ออก เธอสำลักจนหน้าแดงก่ำ

"แล้วจะไปไหน" เขาก้มกระซิบหู ดาบสองอันกลับมาอยู่กลางหลังเช่นเดิมแล้ว

"ก็ ก็ข้ากลัว ทำไมต้องฆ่าหมดล่ะ" เย่วตอบ

"ถ้าปล่อยรอดไปคนนึงมันจะพาพวกกลับมาพันคน เจ้าจะให้ข้าเหนื่อยเปล่ารึ หาาา" หนุ่มนิรนามขู่

"เปล่านี่ อยากได้อะไรก็บอกมาสิ" เย่วทำใจดีสู้เสือ ขณะอยู่ในอ้อมกอดของเขาเธอตัวสั่นไปหมด

"ขอดูของรักของเจ้าหน่อย" เขาตอบและลดมือลงมาจับลูบที่หว่างขา

ดั่งม้าเป็นใจมันหยุดเดินแล้วก้มกินหญ้าที่เขียวขจี

"เปิดดูเองสิ" สาวน้อยยอมศิโรราบเมื่อเธอรู้ตัวดีว่าหนีไปไหนไม่ได้ ไม่แน่เธออาจหลอกใช้เขาได้เลยต้องสมยอมไปก่อน

พรึ่บ! ผ้าคลุมลายดอกเหมยถูกเปิดออก กางเกงผ้าสีขาวถูกดึงร่นลง

ตุ๊บ! เขาลงมายืนข้างๆม้าแล้วจับเย่วหันข้างมานั่งห้อยขาบนหลังม้าแล้วถอดกางเกงของเธอ

เย่วเอาสองมือน้อยปิดเนินสาวเอาไว้ด้วยความอาย

เขาก้มจูบหลังมือของเธอเบาๆจนเธอยอมอ้ามือออกจากของรักของหวง

อืมมม! หนุ่มนิรนามร้องคราง เขาตัวแข็งเป็นหินเมื่อเห็นร่องสาวและเนินหน่าวที่ไร้ขน

สองมือของเขาจับหัวเข่าสองข้างของเย่วแล้วถ่างขาขาวๆของเธอออก

ร่องสาวสีชมพูสวยเผยให้เห็นสองกลีบสีแดงระเรื่อที่ปิดสนิทมิดชิด

แผล๊บ! ๆ อร๊าาาา! เขาก้มเลียลิ้นผ่าร่องแดงๆจนสองกลีบแยกอ้า เย่วกรี๊ดลั่น

สองมือของเธอจิกผมยาวๆของจอมยุทธนิรนามอย่างลืมตัว เขาตวัดลิ้นละเลงกลีบสาวของเธอจนน้ำเสียวกระสานซ่านเซ็นออกมาเลอะเต็มหน้า

อร๊าย! ๆ ๆ เย่วก้มมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่ยัดอยู่เต็มง่ามขาของเธอ เขาสะบัดหน้าเลียร่องสาวไปมา จมูกโด่งๆครูดถูโดนเม็ดสาวจนเธอเสียวสะท้าน

จ๊วบ! ๆ จุ๊บ! ๆ หนุ่มนิรนามกลับดูดกินน้ำเสียวที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรู เขาเค้นน้ำออกจากร่องสาวน้อยด้วยปากจนเธอเสียวตัวสั่นสะท้าน

อร๊าย! ๆ ๆ เย่วมองขึ้นฟ้าและจิกกดหัวของเขาบดลงมาใส่ร่องสาวสุดแรง เธอชักกระตุกตัวเกร็ง วิญญาณในตัวล่องลอยหวิวๆขึ้นบนสวรรค์

สาวน้อยหอบหายใจแฮ่กๆขณะที่หนุ่มหล่อตวัดลิ้นเลียกินน้ำที่เลอะง่ามขาของเธอ เขาทำความสะอาดรูรักของสาวน้อยด้วยปากและลิ้นจนแห้งสนิท

อ่าส์! เขาส่งเสียงชวนสยิวและเอามือปาดริมฝีปากตัวเอง เย่วเสียวสยิวเมื่อได้มองตาหื่นๆของเขาบนใบหน้าหล่อๆ

"พอใจยัง" เธอบ่นและทำเบ้ปาก เธอเคืองอยู่ไม่น้อยที่โดนเปิดบริสุทธิ์ด้วยปากของจอมมาร

"ไป ต่อ อิ่มแล้ว" เขาใส่กางเกงให้เธอแล้วขึ้นโอบกอดจากข้างหลังพร้อมควบม้ากลับเข้าเมือง

"คนบ้าอะไรกินน้ำรักเป็นอาหาร" เย่วบ่นพึมพำไม่หยุด

"เอ้าก็ข้าเพิ่งฆ่าคนไปตั้งร้อยคน ต้องอดข้าวอีกเป็นสิบๆวัน" หนุ่มนิรนามตอบ

"เอ๋า แล้วจะอดทำไม" เย่วเอ่ยถาม

"ถ้าข้าไม่ลงโทษตัวเองแบบนี้ข้าจะเสพย์ติดการฆ่าคนจนหยุดไม่ได้ แล้ววันนี้เป็นความผิดของเจ้าที่ทำให้ข้าต้องฆ่าคน" เขาพูดกร่อกหูสาวน้อยด้วยเสียงดุ

"อ้าว แล้วเจ้าจะกินอะไร สิบวันนี้" เย่วถาม

"น้ำไง น้ำของเจ้า ฮ่า! ๆ ๆ" เขาหัวเราะลั่น

"นี่ข้าต้องเปลืองตัวอีกกี่ครั้งกันถึงจะประทังชีวิตเจ้าได้" เยวลี่ซูบ่น