35
"โอเคฉันผิด แต่เพราะไม่รู้ว่าให้ส่งข้อความด้วยนี่"หลังจากที่มองหน้ากันนาน สุดท้ายเขาก็ยอมรับผิด แต่ก็ยังหาข้ออ้าง
"โง่ไง!"ฉันต่อว่าอย่างขุ่นเคือง แบบนี้ไม่เรียกว่าซื่อ มันโง่ชัดๆ ถ้าฉันบอกให้เขาไปกินข้าว เขาจะกินแค่ข้าวเปล่าๆ ไม่กินอย่างอื่นใช่มั้ย
"โอเคโง่ก็โง่ ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า เหนื่อยมากแล้ว"เดินมาจูงมือฉันด้วยใบหน้าอิดโรย รู้หรอกว่ายอมรับเพราะอยากจบปัญหา
"ไม่ง่วง"ฉันดึงมือออก เพราะเห็นหน้าอิดโรยของเขาหรอกนะฉันถึงยอมสงบศึกไว้ชั่วคราว เขาควรพักได้แล้ว
"ไหนบอกร้องเพราะแสบตาไม่ได้นอนไง"เขามองจับจับผิด
"ตอนนี้ไม่ง่วง นายรีบไปอาบน้ำนอนสิ เหนื่อยไม่ใช่ไง"
"นอนด้วยกัน"เขาบอกเหมือนอ้อนขอเลย คิดไปเองรึเปล่า แต่สายตาที่มองมากับใบหน้าที่อิดโรยนั่นช่างดูน่าสงสาร
"ปกติไม่มีฉันก็นอนได้นี่"
"ก็ตอนนี้มีแล้วไง"
"นายจะออกไปทำงานกี่โมง"
"บ่ายสามโมง"
"เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง ถ้าไม่รีบอาบน้ำ
