หย่าให้ฉันต้องร้าย

ตอนที่ 1/2

หลายชั่วโมงต่อมา

ใกล้จะพลบค่ำลลินลูกสะใภ้แสนดีเดินประคองร่างแม่สามีมายังรถที่จอดอยู่ โดยมีร่างสูงของกวินเดินตามหลังมาติดๆ

“ค่อยๆ นะคะม๊า”

“ขอบใจๆ”

“คุณคะ พาม๊าเดินทางกลับดีๆ นะคะ” เธอหันมาเอ่ยกับคนเป็นสามีด้วยใบหน้าที่อิ่มเอมใจและรอยยิ้มแสนหวาน

“ครับที่รัก”

“อาลลิน ลื้ออยู่บ้านก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ ม๊ากลับแล้วก็รีบเข้าบ้านไปพักผ่อนเลยนะเข้าใจไหม” คนเป็นแม่สามียังคงไม่ลืมย้ำเตือนลูกสะใภ้ที่กำลังท้องอ่อนๆ อย่างเป็นห่วง

“ค่ะม๊า”

“ดีมากๆ งั้นม๊ากลับก่อนแล้วกันนะ เดี๋ยวอีกสองสามวันม๊าค่อยมาเยี่ยมลื้อกับหลานใหม่”

“ค่ะ ม๊าก็เดินทางปลอดภัยนะคะ สวัสดีค่ะ” เธอกล่าวลาพร้อมยกมือพนมไหว้อย่างอ่อนน้อม

“ขอบใจมากๆ ”

ลลินส่งยิ้มหวานให้กับแม่สามีก่อนที่ท่านจะหันหลังเดินไปขึ้นรถเตรียมกลับบ้าน เธอจึงหันมาเอ่ยกับร่างสูงข้างกายของคนเป็นสามีต่อทันทีด้วยสีหน้าระรื่น

“คุณคะ ส่งม๊าเสร็จแล้วคุณจะกลับมาบ้านเลยไหมคะ”

ทันทีที่กวินได้ยินคำถามนี้ของลลินแล้ว ทำให้เขาเหมือนจะชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่ความลังเลใจในอะไรบางอย่างได้ปรากฏบนใบหน้าเขาในเวลาต่อมา

“เอ่อ…คือ ที่รักพอดีผมยังมีงานเร่งด่วนบริษัทที่ยังทำค้างอยู่และต้องรีบกลับไปทำต่อให้เสร็จด้วย เพราะพรุ่งนี้มีประชุมใหญ่ตอนแปดโมงเช้า ผมอาจจะไม่ได้กลับเข้ามาบ้านนะคืนนี้”

กวินพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดต่อภรรยาอย่างเธออยู่ไม่น้อย เมื่อตัวเขานั้นยังไม่มีเวลาอยู่ดูแลเธอในฐานะสามีและพ่อที่ดีได้ในตอนนี้ ทำให้ใบหน้าสวยระรื่นของลลินดูจางลงทันตาอย่างแอบรู้สึกผิดหวังอยู่ในใจเล็กน้อย

“อ๋อ งั้นเหรอคะ” ลลินตอบกลับกวินด้วยน้ำเสียงเบาราวกับคนกำลังน้อยใจ ฝ่ามือใหญ่ของเขาจึงได้เข้ามากุมมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“อย่าน้อยใจไปเลยนะคนดี ผมก็ไม่ได้อยากห่างจากคุณเลย แต่มันจำเป็นจริงๆ คุณโกรธผมไหม”

ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าภรรยาที่รักด้วยแววตาออดอ้อน เมื่อลลินเห็นดังนั้นสุดท้ายแล้วเธอก็ต้องยอมใจอ่อนอยู่ดีถึงแม้ว่าใจจริงจะไม่อยากให้เขาไปก็ตาม

เพราะพักหลังมานี้งานกวินค่อนข้างที่จะยุ่งมาก จนเขาต้องค้างคืนที่บริษัทบ่อยและเธอกับเขาก็แทบจะไม่มีเวลาว่างได้คุยกันสักเท่าไหร่นัก

ลลินยิ้มพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ลินจะโกรธคุณทำไมล่ะคะ คุณตั้งใจทำงานนะคะลินกับลูกจะคอยเอาใจช่วย”

“ขอบคุณนะครับที่เข้าใจผม เสร็จงานแล้วผมจะรีบกลับมาดูแลคุณกับลูกนะ”

“ค่ะ” ลลินพยักหน้าสวยเล็กน้อย เธอยิ้มกว้างพร้อมยกมือขึ้นโบกมือลากวินคนเป็นสามีก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากเธอไปขึ้นรถและเคลื่อนขับออกไป

ลลินยืนมองรถของสามีที่กำลังวิ่งเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางถนนห่างไกลออกไปจนลับสายตาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจอยู่ลึกๆ แต่จะทำอย่างไรได้นอกเสียจากจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอจึงหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความรู้สึกโดดเดี่ยว

แต่ทว่าขณะที่กำลังเดินกลับเข้าไปในบ้านไปได้เพียงไม่กี่ก้าว เมื่อจู่ๆ เธอก็เกิดอาการปวดตรงบริเวณท้องน้อยขึ้นมากะทันหันและมันยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นจนเธอแทบจะทรงตัวยืนเอาไว้ไม่อยู่

“อึก ซี๊ดปวดจัง…”

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นมากุมหน้าท้องน้อยด้วยความเจ็บปวดจนตัวงอและดูเหมือนว่าอาการจะรุนแรงหนักขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีท่าทีว่าจะหาย เธอจึงพยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุดแล้วใช้ฝ่ามือค้ำกับฝาผนังบ้านเดินไต่ประคองร่างตนเองไปนั่งพักตรงโซฟาให้ห้องรับแขก

“ปวด อื้อ”

ร่างเล็กนอนคุดคู้อยู่บนโซฟา ทั่วร่างเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นที่ผุดซึมไม่หยุด ทั้งร่างกายของลลินสั่นเทาไปทั้งตัวเมื่อภายในท้องน้อยตอนนี้กำลังบีบรัดเข้าหากันอย่างรุนแรง

เธอที่ปวดมากจนแทบจะทนไม่ไหวจึงได้ตัดสินใจเอื้อมมือไปคว้าหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกระจกตรงหน้าขึ้นมารีบกดโทรออกไปยังเบอร์กวินเพื่อให้เขานั้นกลับมาพาเธอไปโรงพยาบาล

บนรถ

(ภรรยา)

อื๊ด อื๊ด อื๊ด

เสียงโทรศัพท์กวินดังขึ้นอย่างต่อเนื่องภายในรถซึ่งนั้นคือสายของลลินที่โทรเข้ามาขอความช่วยเหลือจากคนเป็นสามีเช่นเขา

สายตาคมเหลือบไปมองหน้าจอโทรศัพท์ในล็อกใส่ของระหว่างที่นั่งคนขับขณะขับรถแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเป็นชื่อของภรรยาแสดงอยู่บนหน้าจอกวินได้ยกมุมปากผุดเป็นรอยยิ้มอันไม่อาจคาดเดาขึ้นมาและเมินเฉยที่จะรับสายเธอ ก่อนเขาจะเอ่ยพูดกับคนเป็นแม่ขึ้นด้วยสีหน้าที่ดูสบายใจเป็นพิเศษเหมือนกับรู้อยู่แก่ใจดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ยานั่นคงจะออกฤทธิ์แล้วแน่เลยม๊า”

“หึ ยาแรงขนาดนั้นลื้อไม่ต้องกังวลไปเลยกวิน แค่กินเข้าไปอีกไม่นานรับรองวเลยว่าแท้งแน่นอน” ใบหน้าคนเป็นแม่สามีที่ดูรักใคร่ห่วงใยลูกสะใภ้ในทีแรก ตอนนี้ได้กลับกลายเป็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแฝงความชั่วร้ายออกมาอย่างชัดเจน

บ้าน

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

“อื้ออ…ปวด ซี๊ด”

ร่างเล็กมีใบหน้าซีดเซียวที่เต็มไปด้วยเหงื่อนอนห่อตัวร้องไห้ครวญครางอยู่บนโซฟาด้วยความเจ็บปวดท้องน้อยอย่างหนักหน่วง ซึ่งลลินก็ไม่รู้สาเหตุเลยว่าทำไมจู่ๆ ตัวเอง ถึงได้มีอาการปวดแบบนี้ขึ้นมากะทันหันทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่เลย

ดวงตาอิดโรยจดจ้องอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ในมือที่กำลังสั่นเทาไม่หยุดอย่างมีความหวังว่ากวินคนเป็นสามีจะรับสาย แต่หลังจากพยายามโทรหาเขาอยู่หลายครั้งกลับยังคงไร้ซึ่งวี่แววของอีกฝ่ายว่าจะติดต่อกลับมาเลยแม้แต่น้อย

อาการปวดท้องน้อยยิ่งทวีความเจ็บปวดหนักขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าไร้หนทางที่จะขอความช่วยเหลือ ลลินจึงต้องฝืนพยายามพยุงร่างกายตนเองให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบากเพื่อจะเดินไปที่รถขับไปโรงบาลด้วยตัวเอง

แต่หลังจากที่ลลินประคองร่างให้หยัดลุกขึ้นมายืนได้สำเร็จ ทว่าจู่ๆ ร่างกายของเธอเหมือนจะแข็งค้างไปโดยพลันใบหน้าชาวาบ หัวใจกระตุกวูบพร้อมทั้งดวงตาได้เบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างหนัก เมื่อสัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่างได้พรั่งพรูออกมาจากจุดสงวนก่อนจะพบว่ามีหยาดเลือดสีแดงสดจำนวนมากไหลทะลักอาบเรียวขาในเวลาต่อมา

“ไม่นะ ละ ลูกแม่!”