“โตริโอไปรับโมริมา” เจแดนสั่งลูกน้องเสียงนิ่ง โดยไม่มองหน้า
“แต่ คุณโมริเธอยังป่วยอยู่เลยครับ”
“กูบอกให้ไปรับมาก็ไปรับ ถึงแม้มันจะตายก็พามันมาให้กูโตริโอ”
“ครับคุณเจแดน” โตริรีบเดินออกไปตามที่นายสั่ง เพราะถ้าขืนเขาขัดอีกเขานี่เองที่จะตายก่อน
“มึงจะพาโมริมาทำอะไร” ดีแลนเอ่ยถามเพราะตอนนี้โมริป่วยถึงพามาก็เอาขึ้นเตียงไม่ได้
“สั่งสอนคนทรยศให้หลาบจำไง ครั้งหน้าจะได้ไม่คิดหนีอีก”
1 ชั่วโมงต่อมา
ใบหน้าซีดเซียวอิดโรยเดินเข้ามาหยุดยืนต่อหน้าสองฝาแฝดมาเฟียอิตาลีที่ต่างนั่งไขว่ห้างกอดอกมองมาทางที่เธออย่างไม่พูดอะไร
“มีอะไรถึงเรียกฉันมา” เสียงห้วน ๆ ตอบกลับ คงเพราะตอนนี้เธอไม่ค่อยสบายจึงมีอารมณ์แปรปรวน
“หึ ฉันเหรอ ชักจะเหิมเกริมไปแล้วนะ” เจแดนเอ่ยถามเสียงเย็น และมองที่ร่างบางที่ตอนนี้แทบไม่มีแรงยืน
“มีอะไรให้โมริรับใช้ค่ะ” เธอถามอีกครั้งและพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้ห้วนจนเกินไป
“ฉันมีอะไรให
