บทที่ 3 แกะน้อย
1314 Words
“อะไรนะเฮีย จะให้ฉันออกไปทำงานนอกสถานที่เหรอ”
“ใช่”
“อะไรกัน ฉันก็บอกเฮียไปแล้วไงว่าฉันไม่ขาย”
“ฉันก็ไม่ได้บอกว่าเธอจะไปขาย ลูกค้าแค่มากินที่นี่ไม่ได้ เธอไปบริการข้างนอกมันก็เหมือนทำที่ร้านแหละโมริ”
“แล้วกินซูชิแบบปกติกันไม่ได้รึไง” เธอถามกลับไปด้วยความไม่พอใจ และเธอมีความระแวงเช่นเดียวกัน
“นี่โมริ ฉันเห็นถึงความขยันและความอดทนของเธอหรอกนะ ฉันถึงเสนอชื่อเธอไป แขกให้ทิปหนักด้วย เธอไปทำเธอก็ไม่ต้องกลัวอะไร เพราะที่นั่นแขกเยอะเป็นเทศกาลโชว์อาหาร และลูกค้าต้องการโชว์งานศิลปะให้คนอื่นได้เห็นก็แค่นั้น เธอจะกลัวอะไรโมริ พวกเขาไม่รู้หรอกว่าเป็นเธอ”
“แต่..”
“ถ้าเธอไปถือว่าเธอหมดหนี้กับฉัน จบงานแล้วจะไปไหนก็ไป ได้ทิปมาเท่าไรเธอก็เก็บเอาไว้ใช้เลย”
ร่างเล็กมองหน้าเจ้าของร้านที่ดูจริงจังไม่มีท่าทีกะลิ้มกะเหลี่ยแบบที่ชอบทำ
“และอีกอย่างนะโมริจัง ฉันเห็นว่าเธอยังเด็กและยังสาวฉันจึงอยากช่วยเธอ เพราะรู้ว่าลูกค้าชุดนี้ทิปหนักพวกเขากระเป๋าหนัก ๆ กันทั้งนั้น ฉันคิดว่าถ้าเธอไปมันก็จะช่วยค่าใช้จ่ายให้เธอได้บ้าง หรือไม่อาจมีเงินตั้งตัวไม่ต้องกลับมาเจอพ่อของเธอก็ได้ เธอวาดฝันที่อยากออกไปขุมนรกนี้ไม่ใช่เหรอโมริ โอกาสมาแล้วเธอก็ควรคว้ามันไว้สิ จะมามัวคิดมากอยู่ทำไม”
“พวกเขาจะไม่ล่วงเกินฉันใช่ไหม” เธอถามด้วยความแน่ใจอีกครั้ง เพราะเธอยังระแวงไม่หาย
“ไม่ต้องกลัวในงานมีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ พวกเขาแค่ต้องการเห็นศิลปะจากเรือนร่างกายที่มีอาหารอยู่ก็แค่นั้น”
“โอเค ฉันจะทำ”
ในที่สุดเธอก็ตอบรับ เพราะขอแค่ให้เธอรอดพ้นไปจากพ่อแท้ ๆ ของเธอที่เห็นเธอเป็นแค่เพียงคนที่หาเงินและใช้หนี้ให้ในแต่ละวัน เธอสู้ไปตายดาบหน้าดีกว่า
“ดีเธอฉลาดมาก ไปเตรียมตัวเถอะ”
ลับหลังเมื่อสาวน้อยที่ตกหลุมพรางใบหน้าเหี่ยวย่นไปตามวัยก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา เพราะงานนี้ลูกค้าเขาได้ซื้อเธอแบบผูกขาดแถมเป็นเงินเยอะซะด้วยสิ เขารับมาแล้วถ้าหญิงสาวไม่ไปเขาก็ตายได้ทันที
“ทำไมต้องปิดตาด้วย”
ทันทีที่เธอขึ้นมาบนรถตู้ก็เห็นมีชายสวมชุดสูทนั่งกันอยู่สองคน และเอาผ้ามาปิดตาของเธอจนเธอไม่สามารถมองเห็นอะไรภายนอกได้นอกจากความมืดจากผ้าปิดตา
“เพื่อความปลอดภัยของคุณครับ งานนี้มีแต่คนใหญ่คนโตทั้งนั้น เราไม่อยากให้คุณเห็นหน้าพวกเขา”
เสียงเย็นชาจากชายหนุ่มที่ดูอายุประมาณ 30 ปีเอ่ยตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย
“แล้วฉันจะแต่งตัวยังไงกันล่ะ”
“ไปถึงนู่นพนักงานร้านอาหารที่นั่นจะดูแลเรื่องชุดของคุณเองครับ ตอนนี้คุณแค่นั่งเงียบ ๆ และไม่ต้องถามอะไรอีกทั้งนั้น” ทันทีที่เสียงเย็นยะเยือกพูดจบเธอก็นั่งเงียบกริบไม่ถามอะไรออกมาอีกทั้งนั้น เพราะกลัวชายสองคนด้านข้างเธอจะโกรธและรำคาญขึ้นมา
เมื่อเธอรู้สึกได้ว่ารถเข้ามาจอดที่ไหนสักแห่งเพราะเธอมองไม่เห็นได้แต่เดินตามมือใหญ่ของใครสักคนที่ลากจูงเธอเข้ามาด้านใน
“เตรียมผู้หญิงคนนี้ให้สะอาด และอย่าให้นายโมโหรู้นะว่าอะไรจะเกิดขึ้นเร็วเข้า” เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับคำสั่งที่เหมือนไม่ใช่คำสั่งมันเหมือนเป็นคำขู่มากกว่า
เธอโดนมือนิ่มของใครบางคนลากจูงให้เดินตาม แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าคนนี้เป็นผู้หญิง เธอนำตัวเธอเข้ามาภายในห้องอาบน้ำที่เธอได้ยินอีกฝ่ายพูดบอกเธอให้ก้าวขาลงมาในอ่างอาบน้ำ
เมื่อเธอลงมาก็รับรู้ได้ถึงความผ่อนคลายจากน้ำอุ่นในอ่างและมีกลิ่นของน้ำนมและกลิ่นกุหลาบ เพราะตั้งแต่ทำงานด้านนี้มาเธอก็ไม่เคยที่จะต้องรักษาทำความสะอาดมากขนาดนี้มาก่อน เธอก็แค่อาบน้ำและทำความสะอาดร่างกายก่อนที่จะขึ้นโชว์ก็แค่นั้นแต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดนี้
เธอรู้สึกได้ว่าแต่ละคนพิถีพิถันกับเรือนร่างของเธอเป็นพิเศษพวกหล่อนค่อย ๆ ลูบไล้ทำความสะอาดให้เธอเบามือ
“งานนี้สำคัญมากเลยเหรอคะ ถึงต้องมาดูแลทำความสะอาดฉันขนาดนี้”
ด้วยความอยากรู้เธอจึงเอ่ยถาม และก็เริ่มรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังดึงผ้าปิดตาออกจากทางศีรษะของเธอ เธอปรับโฟกัสสายตาและกะพริบตาถี่ ๆ ก็เห็นว่าอยู่ในโรงอาบน้ำที่ดูทันสมัยและมีผู้หญิงสองถึงสามคนกำลังทำความสะอาดให้เธอทุกซอกทุกมุม
“เอ่อ ตอนนี้ฉันมองเห็นแล้ว ฉันขออาบเองนะคะ”
“ไม่ได้ค่ะ เราต้องมั่นใจว่าคุณสะอาดจริง ๆ นอนเฉย ๆ เถอะค่ะไม่ต้องหยิบจับอะไรหน้าที่ของคุณแค่เสิร์ฟอาหารให้เหล่านาย ๆ ก็พอค่ะ เร็วเข้าอาหารต้องออกภายในอีก 15 นาที”
เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินพนักงานที่ใส่ชุดดูสะอาดเรียบร้อยเหมือนชุดเมดสั่งเสียงแข็งให้กับคนอื่น ๆ รีบลงมือทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
หลังจากเธออาบน้ำขัดฉวีวรรณเสร็จก็โดนลากมาแต่งตัวเติมเครื่องสำอางแต่พวกเขาไม่ได้แต่งให้เธอจัด เพียงแต่งเบา ๆ และโชว์เครื่องหน้าที่ดูสวยเป็นธรรมชาติก็เพียงเท่านั้น
“สวมซะ”
เธอมองผ้าปิดตาสีดำที่ผู้หญิงที่เพิ่งแต่งหน้าให้เธอเสร็จส่งมาให้ เธอรับมาและสวมใส่อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง เพราะเธอทำแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว
“เดี๋ยว!!”
หญิงสาวร้องทักเสียงดังทันทีเมื่อรู้สึกว่ามีอาหารมาวางไว้ที่ตัวเธอ แต่เธอยังไม่ได้ใส่อะไรปกปิดเลย เพราะปกติเธอต้องสวมอะไรปกปิดบ้างไม่ใช่โล่งโจ้งขนาดนี้
“อะไรคะ!” เสียงพนักงานถามออกมาด้วยความร้อนรนเล็กน้อยที่ต้องแข่งกับเวลา
“เสื้อผ้าล่ะ คุณจะไม่ให้ฉันใส่อะไรปกปิดเลยรึไงกัน”
“ไม่ต้องค่ะงานนี้ต้องการออกมาดูสวยและสมจริงเท่านั้น แต่คุณไม่ต้องกังวลไปเพราะเราจะเอาใบไม้สีเขียวธรรมชาติปิดให้คุณแทน ดังนั้นเชื่อฝีมือฉันว่าคุณจะออกมาดูดีที่สุด และดูสวยที่สุดอย่างแน่นอน”
“ฉันไม่อยากโป๊”
“มันก็แค่ศิลปะอย่างหนึ่งเท่านั้น คุณไม่ต้องกังวลไปเพราะคนอื่นเขาไม่รู้ว่าคุณคือใคร และเราไม่ได้จะให้คุณออกไปแบบโป๊ ๆ สักหน่อยก็บอกแล้วว่าจะเอาใบไม้ใบใหญ่ปิดให้ เพราะเราต้องเอามารองซูชิอยู่แล้ว ตอนนี้คุณควรปล่อยให้ฉันทำหน้าที่ของฉันได้แล้วนะคะ”
เสียงจริงจังไม่มีท่าทีเล่นเธอจึงเริ่มวางใจและปล่อยให้พวกเขาแต่งเติมอะไรที่สมควรบนร่างของเธอ ขอแค่ร่างของเธอไม่โป๊ต่อสายตาคนอื่นก็พอ
************************
ตอนต่อไปนางเอกดูท่าจะไม่รอดจากเขี้ยวเล็บสองแฝดซะแล้ว
***สปอย ตอนต่อไป***
“หุ่นแม่งสวยว่ะ”
“มึงชอบเหรอ”
“เออ...ทำยังกะมึงไม่ชอบ ผิวนวลเนียนแบบนี้”
- Writer
