“นายให้คุณเข้าไปพบที่ห้อง คาเซียรูม”
“ตรงไหนคะ”
โมริมองสายตาไม่พอใจที่ตวัดมองเธอด้วยความขุ่นเคือง ที่เธอถามเพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ถ้าไม่ถามเธอที่เป็นพนักงานแล้วจะให้เธอไปถามใคร
“ชิ! อีพวกบ้านนอกนี่จริง ๆ เลย”
“นิ เธอ! มีหน้าที่ทำงานบริการก็ทำให้มันดี ๆ หน่อย และฉันไม่ได้มาจากบ้านนอก และคนบ้านนอกก็เป็นคนเหมือนเธอ” หญิงสาวตวัดเสียงบอกพนักงานอย่างไม่พอใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายปฏิบัติกับเธอเหมือนผู้หญิงมาขอส่วนบุญ
“เดินตรงเข้าไปทางนั้นแล้วเลี้ยวซ้ายจะมีป้ายหน้าห้องบอกอยู่”
“ขอบใจ” เธอขอบใจไปส่ง ๆ และรีบลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปตามที่หญิงสาวจุดประชาสัมพันธ์บอกทันที
สองขาเรียวเดินไปตามทางเดินที่ตลอดทางลาดยาวมีแค่แสงไฟสลัวจากไปสีแดงเพียงแค่นั้น และทางเดินก็เงียบเหมือนไม่มีใครเลย
“ติดไฟให้มันสว่างหน่อยมันจะตายกันรึไง”
เธอบ่นไปและหยิบโทรศัพท์มาเปิดไฟส่องทางเพราะมันมืดแล้วเธอไม่สามารถมองเห็นตัวอัก
