“เชิญครับ”
หญิงสาวเดินลงจากรถที่มีคนของเจแดนมาส่งเธอ ทันทีเมื่อมาถึงเธอก็ต้องอ้าปากค้างเพราะมันไม่ใช่บ้านแต่เป็นคฤหาสน์ชัด ๆ มันหลังใหญ่มากจนเธอไม่กล้าเดินเข้าด้านในเพราะกลัวบ้านเขาเป็นรอยเท้าจากเธอ
ทันทีที่เธอเดินเข้ามาก็เป็นเป้าสายตาของคนในบ้านทันที เธอได้แต่ยิ้มบาง ๆ ให้เพียงเท่านั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“นี่ห้องคุณครับอยากได้อะไรก็บอกสาวใช้ข้างล่างได้เลย เพราะทุกคนรู้ว่าคุณคือแขกของนายครับ” เสียงพูดสุภาพบอกกับเธอก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานของเขาต่อ
“ขอบคุณค่ะ”
“และก็ผมขอเตือนไว้ก่อนนะครับ คุณอย่าเข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาดนะครับ เพราะนายไม่ชอบให้ใครเข้าไปถ้านายไม่ได้เรียก” โตริโอเมื่อเห็นหญิงสาวพยักหน้าเข้าใจก็ยอมปลีกตัวออกให้หญิงสาวมีเวลาส่วนตัวเป็นของตัวเอง
ร่างเล็กแบบบางเธอเดินดูของต่าง ๆ ในห้องที่มีการตกแต่งห้องด้วยสไตล์อิตาลีที่บ้านคนมีฐานะชอบตกแต่งกัน เธอมองดูโคมไฟตัวหรูที่เป็นทรงลาย
