ด้านการันที่เดินตามพนักงานมาที่โต๊ะอาหารการันก็เพ่งสายตาองไปที่โต๊ะสุดมุมเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยิ่งเข้าไปใกล้เขาก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตามากๆ แต่เธอเอามือบังหน้าอยู่เขาจึงมองไม่ชัด
“คุณอายเป็นอะไรครับ ไม่สบายหรือเปล่าครับ” เสียงของนนกุลเอ่ยถามเธอไป
ทำให้การันที่เดินมาถึงโต๊ะได้ยินเสียงผู้ชายพูดชื่ออายขึ้นมา เขาก็หันไปมองก่อนที่จะเข้าไปนั่งทันที แล้วมันก็ใช่อนิสาจริงๆด้วย นี่เธอมาทานข้าวกับผู้ชายงั้นเหรอ
“อ่อ อายไม่เป็นไรค่ะ แค่มึนๆนิดหน่อยค่ะ สงสัยวันนี้จะทำงานเยอะไปหน่อย” อนิสาเอามือลงแล้วตอบไปด้วยรอยยิ้มแห้งๆ แล้วเธอก็แลไปด้านข้างที่ตอนนี้การันมองเธอด้วยสายตาจดจ้องเลย
“อ่าว...คุณอาย...มาทานข้าวเหรอคะ...อุ้ย มากับพี่นนกุลซะด้วย บังเอิญจังเลยค่ะ..” กรีนเดินมาแล้วเห็นอนิสาและนนกุลนั่งด้วยกันก็เอ่ยทักทันที
“สวัสดีค่ะคุณอาย...สวัสดีค่ะคุณ...” อนิสาพูดไปแล้วคิดในใจว่าเธอควรจะทำตัวรู้จักเขาไหม
