“นายจะโทรมาทำไมอีกเนี่ย...ว่างหรือไงห้ะ” มุกดารับสายแล้วพูดออกไป แล้วเธอก็เดินกลับเข้าไปหลังร้าน
“ก็ไม่ได้ว่างหรอก แต่ฉันเห็นว่าช่วงนี้เธอกำลังอกหักจากการันมันอยู่ ก็เลยจะชวนออกมาทานข้าวด้วยน่ะ จะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่านไง” รัชวินบอกไป
“ไม่ต้องมาห่วงใยฉันหรอก อกหักแค่นี้ฉันไม่ตายหรอก อีกอย่างคนที่จะทำให้ฉันฟุ้งซ่านน่ะไม่ใช่การัน แต่ว่าเป็นนายมากกว่า...” มุกดาว่าใส่เขาไป
“ฉันทำให้เธอฟุ้งซ่านยังไงหึ นี่เธอคงไม่ได้มาหลงเสน่ห์ฉันหรอกใช่ไหม” รัชวินเอ่ยถามแล้วก็พูดแซวไป
“บ้า...ใครจะไปหลงเสน่ห์คนอย่างนายกัน อย่ามาหลงตัวเองไปหน่อยเลย นายไม่ได้มีอะไรน่าพิศสวาทขนาดนั้น” มุกดาตอบไป
“หึ...มันก็ไม่แน่หรอกวันหนึ่งเธออาจจะมาหลงเสน่ห์คนอย่างฉันก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ” รัชวินตอบไปแบบขำๆ
“ฝันไปเถอะย่ะ ฉันไม่มีทางหลงเสน่ห์คนอย่างนายแน่ แค่นี้นะฉันจะทำงานแล้ว” มุกดาตอบไป
“เดี๋ยวสิ ฉันอุตส่าห์โทรมาชวนเธอไปทานข้าวน
