ตอน 19
•คำคืนเดียวกัน ประตูคอนโดปิดลงเบาๆ ตามหลัง
แสงไฟอุ่นๆ สาดลงบนพื้นห้องหรูชั้น 38 ที่ยังเงียบ
เงาของเขาทอดยาวบนผนัง
เหมือนเงาของใครบางคน ที่เพิ่งทิ้งบางอย่าไว้ในอก...แล้วจากไป
เขายื่นนิ่งคู่หนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้น
ปวดกระดุมเสื้อช็อปนักศึกษาออกทีละเม็ด
ผ้าหนาสีแดงเลือดเข้ม ตัวเดิมที่เขาใส่มาตลอดสี่ปี
ช็อปที่แบกทั้งศักดิ์ศรี ความเหนื่อย และหัวใจดื้อด้านของเขาไว้
แต่คำคืนนี้มันหนักเกินไป
จนเขาต้องถอดออก...
เขาพาดมันไว้บนพนักโซฟาเงียบๆ
มือเรียวหนาข้างหนึ่งลูบหน้าผาก เหมือนจะปัดความฟุ้งซ่านทิ้งไป
แต่เปล่าเลย...ภาพของเธอ...ยังตามมา
ริมฝีปากนุ่มๆ
เสียงที่สั่นตอนพูดว่า
"อุ๊ย...น- หนูต้องเข้าบ้านแล้วค่ะ"
...เขาแม่งยังจำได้ทุกวินาที
เขาพึมพำขรึมๆ ระหว่างกดโทรหารณภพ แล้วกดวางสายทันทีหลังพูดจบ
"ขอบคุณนะโว้ย ไอ้เพื่อนรัก"
ไม่มีคำอธิบายอื่นๆ เพราะไอ้ภพมันรู้
รู้ว่าเขาไม่ได้เป็
