หลังจากเร่ารักกันอย่างร้อนฉ่าใต้สายน้ำตกจำลอง เล่อชุนอุ้มฉินชิงเข้าไปในห้องนอนใหญ่
พิษกำหนัดอย่างอ่อนที่นางจงใจวางยาเขาในกาน้ำชาสลายไปจนหมดสิ้น แต่พิษใคร่ยังคั่งค้างในแท่งทวนร้อน อยากปลดปล่อยอีกหลายต่อหลายรอบ
บุรุษย่อมหื่นโหยเหมือนกันหมดทุกคน
“เจ็บหรือไม่ ข้าทำเจ้าแรงมากทีเดียว” เสียงทุ้มกระซิบถาม จมูกโด่งเป็นสันคลอเคลียอยู่ที่แก้มนวล
“เจ็บแต่ไม่มากเจ้าค่ะท่านพ่อ”
“ต้องเรียกท่านพี่แล้ว”
“เจ็บเจ้าค่ะท่านพี่”
“ก็เจ้าร้องครางบอกให้พี่ทำแรง ๆ” เล่อชุนเปลี่ยนสรรพนามเรียกตนเองว่าพี่ แม้กระดากปากอยู่บ้างเนื่องจากอายุที่ห่างกัน
เขาถือว่านางเป็นเมีย มิใช่ลูกเลี้ยงอีกต่อไปแล้ว
“ท่านก็..” ฉินชิงก้มหน้างุดลงกับแผ่นอกของเล่อชุน รสรัก รสราคะที่เขาปรนเปรอให้ช่างซาบซ่านเสียจริง แรงกระแทกกระทั้นส่งนางถึงสวรรค์หลายต่อหลายรอบจนอ่อนแรง
ลีลาของบุรุษมากประสบการณ์อย่างเล่อชุนนับว่ายอดเยี่ยม เขารู้หมดว
