ยามห้าย
ฉินชิงยืนอยู่หลังม่านไหม เห็นเล่อชุนเดินเข้าไปในเรือนรับรองในยามดึก
หัวใจปวดแปลบขึ้นทันใด เพียงนึกภาพเขากอดสตรีผู้นั้นอยู่ในเรือนพัก คงสุขสมร้อนเร่ากันอย่างถึงขนาด ส่วนนางเล่า ได้แต่ยืนปวดใจอยู่ตรงนี้
น้ำค้างพร่างพรมยามดึกสงัด บรรยากาศโดยรอบเงียบจนได้ยินเสียงลมพัดผ่านกิ่งก้าน ได้ยินแม้เสียงลมลากใบไม้ไปตามพื้นหินขัดมัน
ทุกสิ่งทุกสิ่งดูเงียบสงบ ยกเว้นหัวใจของฉินชิง คำพูดของเล่อชุนที่กล่าวว่า นางผู้นั้นคือ “แม่เลี้ยงคนใหม่ของเจ้า”
เพียงคำสั้น ๆ แต่ทำให้ฉินชิงเจ็บปวดไปทั้งใจ ฉินชิงกวาดสายตามองรอบจวนสกุลเล่อ ความทรงจำในวัยเยาว์ผุดขึ้นมาเหมือนสายน้ำหลาก
ภาพเล่อชุนสอนนางอ่านเขียน สอนเดินหมาก สอนยิงธนู สอนขี่ม้า สอนจับปลาในลำธาร สอนการใช้มีดสั้น สอนนางดูทิศทางลม สอนดูกลุ่มหมู่ดาว สอนวิชาการค้า
ยามนางหกล้มเขาเช็ดน้ำตาให้ นางอยากกินอะไรเขารีบจัดหา นางอยากออกไปเที่ยวเขาพาไปเสมอ
สิ่
