“ฉันคือคนที่ช่วยชีวิตคุณไว้” เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดใต้จมูกกับลำคอให้เขา
เขานิ่งอึ้ง...จ้องหน้าเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตา ทำไมผู้หญิงคนนี้ทำให้ใจร้อนรนของเขาสงบลงได้
“อ่า...พอ ไม่ต้องมายุ่ง” เขากัดกรามแน่นด้วยความเจ็บ ยกสองมือขึ้นกุมหัวเอาไว้
“คุณเป็นอะไร”
“ไปได้แล้ว” เขาไล่เธออีกครั้ง แต่เธอจะทิ้งคนป่วยไว้ในป่าตามลำพังได้ไง ตอนนี้เธอกำลังนึกกลัวว่ามันอาจเป็นเพราะเธอตีหัวเขาเมื่อวันก่อน หากเป็นอย่างที่เธอกลัวจริงๆ เธอจะรับผิดชอบยังไง
“ไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ ฉันแบกคุณไปเอง”
“บอกว่าอย่ายุ่ง ฉันไม่ได้เป็นไร” ขาดคำ ใบหน้าหล่อก็เหยเก เจ็บปวดเหมือนหัวจะระเบิด “อืออ...”
“อวดเก่งจัง” เธอตัดสินใจดึงหัวเขามาซบกับอกแล้วกอดเขาไว้ ลูบหลังลูบไหล่ เพื่อปลอบประโลม “ไม่เป็นไรนะคะเจ้านาย คุณไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ โหดๆ อย่างคุณ ไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก”
เขาอึ้ง หัวใจเต้นระส่ำ เพราะตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยถ
