ตั้งใจมาฆ่า แต่ดันมารัก

โดนแมวข่วนไปหลายแผล

“ไอ้โรคจิต ไอ้สารเลว!! ถ้าแกรู้ว่าฉันเป็นใคร แกไม่มีวันกล้าแตะต้องฉันแน่!!” เธอร้องพลางทุบตีหลังเขาไม่หยุด ซึ่งแทบไม่ระคายผิวเขาเลย

เขาหัวเราะในลำคอ มองเธอด้วยสายตาขบขัน ตัวเล็กเท่าลูกแมว แต่กล้าขู่หมาป่าอย่างเขางั้นเหรอ

“เธอเป็นใครงั้นเหรอสาวน้อย”

“ฉันก็เป็นลูกสาวนอกสมรสของนายภวัตไง!!” เธอเอ่ยชื่อเขาอีกครั้ง คนที่มีอำนาจมากที่สุดบนเกาะ เผื่อว่าบารมีของเขาจะสามารถทำให้เธอหลุดพ้นจากความตายครั้งนี้ได้ “อึ้งไปเลยสิ!! ถ้าแด๊ดดี้รู้ว่าแกทำอะไรฉัน เขาไม่มีวันปล่อยแกไว้แน่!!”

เขาขมวดคิ้วอึ้ง “ลูกนอกสมรสงั้นเหรอ??”

“ใช่! แด๊ดดี้รักฉันมากนะจะบอกให้ ถ้าลุงไม่อยากซวยไปมากกว่านี้ล่ะก็...”

“เป็นไปไม่ได้” เขาโยนเธอลงกลางดงหญ้า

“โอ๊ย!” เธอจับก้นตัวเองด้วยความเจ็บ เงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความแค้น “ไอ้ป้าเถื่อน!!”

เขาจ้องหน้าเธอนิ่ง เพียงชั่วครู่ก็ส่ายหน้า “หน้าอย่างงี้เนี่ยนะ ..ไม่เห็นเหมือนเจ้านายเลย”

“ทำไมจะไม่เหมือน ดวงตาฉันเหมือนแด๊ดดี้มากเลยนะ ไม่เชื่อก็ก้มลงมาดูใกล้ๆ สิ” เธอคิดแผนบางอย่างออก ขอแค่เขาเข้ามาใกล้ๆ ก็พอ

เขายิ้มมุมปาก จ้องหน้าเธออย่างพิจารณา สายตาแบบนี้ไม่ใช่สายตายอมคนหรอก ยัยนี่น่าจะดื้อด้านสุดๆ เลยล่ะ

เขาขยับเท้าเข้ามายืนใกล้ร่างเธอ ย่อตัวนั่งลงแล้วก้มมองใบหน้าเธอให้ชัดกว่าเดิม

“หน้าเหมือนแมวเลย มอมแมมสกปรก”

“ชิ!” เธอจ้องหน้าเขา สายตาคมกริบกับใบหน้าหล่อเหลาทำเธอเคลิ้มไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะดึงสติกลับมา บอกตัวเองว่าอย่าตกหลุมพรางหมาป่า อาศัยจังหวะที่เขาเผลอ กระโจนกัดหูเขาให้ขาด

“โอ๊ย!!!” เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บ ก่อนจะร้องอีกครั้งเพราะโดนเตะผ่าหมากอย่างจัง “โอ๊ย! ซี๊ดส์!!!”

“ไอ้บ้าโรคจิต!!” เธอจะผลักเขาออก แต่ตัวเขาหนักเกินไป ทำให้ร่างเขาทับลงมาบนตัวเธอแทน

“อื้อออ อร๊ายยย อือ ออกไป”

“โอยซี๊ดส์ ฉันจะฆ่าเธอ!!” เขาผงกหน้าขึ้นแล้วมองเธอตาเขียวปั๊ด เธอจ้องหน้าเขา คิดอะไรไม่ออก จึงอ้าปากงับจมูกโด่งแหลมนั่นซะเลย

“อ๊ากกกก” เขาร้องลั่นป่า เธอได้จังหวะผลักอกเขาอย่างแรงจนร่างพลิกหงาย

“สมน้ำหน้า ไอ้โรคจิต!!!”

พอหลุดมาได้ นิดนารีก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิต ท่ามกลางความมืดสลัวของสวนป่า ก่อนจะทะลุเข้าไปในเขตบ้านพัก วิ่งตรงไปยังห้องพักของตัวเอง กระโดดปรู๊ดเข้าไปแล้วปิดประตูลงกลอนแน่นหนา

“โอววววว...” เธอยืนนิ่ง พิงประตู หัวใจเต้นโครมครามๆ เหงื่อแตกพลั่กไปทั้งตัว “ไม่อยากเชื่อ ..เรารอดเหรอเนี่ย เราผ่านความตายมาได้งั้นเหรอ”

เมื่อตั้งสติได้ก็รีบเช็คโทรศัพท์มือถือ แต่..

“อ้าว! อยู่ไหนอ่ะ ไม่มี ไม่มี โหยย โทรศัพท์หายเหรอวะ บ้าเอ๊ย! ทำไงดี สงสัยจะหล่นตอนวิ่งหนีไอ้บ้ากามโรคจิตนั่น โอ๊ยจะกลับไปหาตอนนี้ก็ไม่ได้”

แต่ถึงจะช้ำใจเรื่องโทรศัพท์หาย ความเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นก็ยังดังในหัว

“ป่านนี้ผู้หญิงคนนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่รู้หนีรอดรึเปล่า หวังว่าจะรอดปลอดภัยนะ เฮ่อ!!”