“เธอก็อย่าล้วงลึกสิ” ถ้อยคำสองแง่สองง่ามเปล่งออกมาไม่หยุดแล้วเหมือนตั้งใจทำเสียงให้ดังขึ้นด้วย จนในที่สุดฉันก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าได้แต่ว่า...
“โทรศัพท์ฉันล่ะ?”
“อยู่ในรถ”
สาบานว่าฉันอดกลั้นสุด ๆ แล้วที่หลอกให้ฉันยืนล้วงแล้วครางน่าเกลียดนั่นคืออะไร ไอ้คนเฮงซวย
“กลับบ้านกัน” เขาฉวยโอกาสตอนฉันเผลอลากฉันออกไปกับเขา เราอยู่แนบชิดในร่มคันเดียวท่ามกลางสายฝน ฉันจะไม่เดินก็ไม่ได้เพราะว่าฝนตกแรงมากจนถึงรถของเขา เขาจับฉันยัดเข้ารถแล้วกดล็อกไว้ก่อนจะวิ่งไปอีกฝั่งแล้วเปิดประตูฝั่งของคนขับ
ฉันทวงโทรศัพท์ของฉันคืนทันที เพราะเย็นนี้ฉันมีไลฟ์ขายของมันจำเป็นต้องใช้
“เอาโทรศัพท์คืนมา” พูดพลางยกมือขึ้นมาแบออกพร้อมสอดส่องรอบ ๆ ว่าโทรศัพท์อยู่ตรงไหน เมื่อเห็นว่าวางอยู่ที่ประตูฝั่งของเขาจึงเอื้อมมือไปคว้า ทำให้ตัวฉันอยู่ในท่าที่เหมือนโน้มเข้าไปหาเขา คนฉวยโอกาสจึงกดจมูกเข้าที่แก้มของฉัน
ฟอด!
“ชื่นใจ
