รามกลับไปแล้วตอนแรกเหมือนโล่งใจ แต่เมื่อคิดอีกทีว่าเขาต้องไม่ยอมจบแน่ ๆ แล้วฉันจะทำอย่างไร
ฉันนั่งขบคิดเรื่องนี้อยู่กลางบ้านจนเมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืน ฉันก็ฝืนไม่ไหวอีกต่อไปจึงเดินเข้าห้องไปนอนกับลูกสาวที่หลับสนิทไปนานแล้ว จนเช้าเสียงรถของยักษ์และสายธารเพิ่งจะจอดสนิทในโรงจอดรถ
ฉันที่ตื่นขึ้นมากำลังจะออกไปถามว่าไปเมากันถึงไหนทำไมกลับเช้า แต่ทั้งคู่ดูจะไม่ค่อยอยากคุยกับฉันต่างคนต่างเดินโดยยักษ์ส่งถุงโจ๊กให้ฉันไปจัดการเองถ้าจะกินมื้อเช้า จากนั้นก็ส่งกุญแจรถให้ฉันไปส่งดารินเอง
“แปลก ๆ นะพวกแก ทำอะไรกันมาเดินคนละทิศละทาง”
“เปล๊า...แค่เมา” เสียงยักษ์สูงผิดปกติแต่ฉันไม่ได้สนใจปล่อยให้นอนไป ฉันกลับมาเตรียมมื้อเช้าให้ดารินเทโจ๊กใส่ถ้วยนำเข้าไมโครเวฟกดอุ่นแล้วจึงไปปลุกลูกสาวคนสวยให้ตื่นเตรียมตัวไปโรงเรียน
หลายวันผ่านไปรามไม่มาหาที่บ้านแต่ดารินกลับเริงร่าอยากไปโรงเรียนทุกวัน ตอนแรกฉั
