ฉันนั่งเล่นกับลูกสาวตรงชิงช้าด้านหลังที่ยักษ์ทำให้ ข้อความของรามก็เด้งเข้าโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าของฉัน
ราม : หิวไหม
มิ้นต์ : ไม่กินเถอะ
ราม : กินไม่ลง
ฉันอ่านข้อความแล้วมองลอดเข้าไปทางหน้าต่างที่เป็นกระจกทะลุเข้าไปเห็นห้องรับแขกก็เห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของราม เขาก็คงกินไม่ลง ขนาดเขาเป็นลูกยังรู้สึกขนาดนี้ แล้วฉันที่เป็นลูกสะใภ้จะรู้สึกขนาดไหน
ฉันตัดสินใจไม่ตอบรามแต่เลือกที่จะสั่งข้าวกะเพราหมูกรอบร้านประจำให้มาส่งที่โรงงานแทน แล้วพาดารินไปเล่นในโรงงานเพราะต้องการหลบหน้าแม่ของราม
ฉันไม่ใช่ผู้ดีมีมารยาทอะไร จากเมื่อวานที่สวนคืนแม่ของรามไป ฉันคิดว่าคะแนนของว่าที่ลูกสะใภ้อย่างฉันคงติดลบ แต่ไม่เป็นไรต่อให้ไม่มีพวกเขาฉันก็อยู่ของฉันได้
ข้าวมาส่งที่หน้าโรงงานฉันออกไปรับก็เห็นรามที่เดินหน้าบูดมาหาฉัน เมื่อเห็นฉันรับกล่องข้าว เขาก็ยิ่งหน้าไม่ดีไปกว่าเดิม
“ไปกินในบ้านก็ได้นะ” รามคงเก
