“ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้วได้มั้ยคะ เรามาทานข้าวกันก็ต้องทานข้าวให้อร่อยสิคะ ”
ฉันพูดให้พี่อารมณ์ดีขึ้น
“ครับ…พี่ไม่พูดแล้ว อาหารอร่อยมั้ย ”
“รสชาติใช้ได้เลยค่ะ ”
เราไม่พูดถึงเรื่องนั้นกันอีก กินเสร็จก็กลับมหาลัยเลย
มหาลัยเวลาต่อมา
ในช่วงบ่ายพวกเราไม่มีเรียน ผมกับเพื่อนๆก็มานั่งเล่นกันในห้องชมรม
“ ตอนนี้ไม่มีคนอื่นแล้ว มีแค่พวกเรา
มึงจะบอกพวกกูได้หรือยัง ว่าระหว่างมึงกับน้องโฟกัสเกิดอะไรขึ้น”
พอแอลลี่กับสมายด์ไม่อยู่ ไอ้เพื่อนขี้เสือกของผมก็นั่งล้อมวงจี้ถาม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนสอบสวน ท่ามกลางตำรวจทั้งสี่คน สายตาแต่ละตัวอยากรู้อยากเห็นสุดๆ ไม่เว้นแม้แต่ไอ้ปอร์เช่ แค่มันไม่ถาม เพราะคนอื่นถามแทนมันหมดแล้วไง
“ไม่มีอะไร…”
ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่ามันไม่มีอะไร แม่งคนอย่างผมไม่เคยต้องทำตัวเป็นหมาหวงก้างแบบนี้นี่หว่า
“ไอ้ธีร์ ถ้ามึงไม่พูดความจริงกูจะเลิกคบมึง”
ไอ้ภูพูดขึ้นอย่
