2 รุ่นพี่ปากเสีย
1234 Words
“ถึงแล้วพี่ก็ลงไปสิคะ ”
รถก็จอดแล้ว แต่พี่ยังจับเอวฉันแน่นไม่ยอมลง จนฉันต้องเอ่ยปากไล่กันเลยทีเดียว คนยิ่งรีบๆอยู่
“เอาเบอร์ ไลน์ เฟส ไอจีของเธอมาให้หมด ”
เขาก้าวขาลงรถ แต่ก็ยังยืนขวางทางเอาไว้อยู่
และยังขอช่องทางติดต่อฉันทุกทางอีกด้วย
“พี่จะเอาไปทำไมเยอะแยะคะ เอาแค่เบอร์ก็พอแล้วมั้ย ”
“ก็เผื่อเธอเบี้ยวไง~เอามา!!”
ไอ้ผู้ชายคนนี้มันพูดดีๆไม่เป็นรึไง บังคับ ข่มขู่
ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลยซักนิด อย่าให้โฟกัสหมดความอดทนนะโว้ย แม่จะซัดให้หน้าแหกเลย
“จะมองหน้าฉันอีกนานไหม เอาช่องทางติดต่อเธอมา แล้วที่บอกจะโอนให้ก่อนห้าพันอะ โอนมาด้วย ”
ชิ!!รวยซะเปล่า เคี่ยวสุดๆ ฉันรีบรับมือถือของพี่มา แล้วรีบเพิ่มช่องทางติดต่อทุกทางตามคำสั่ง
พร้อมส่งมือถือคืนเขาไป
“โอนด้วย แล้วเธอจะทยอยคืนยังไง วันละเท่าไหร่ หรือเป็นอาทิตย์ หรือเป็นรายเดือน ”
“ไม่รู้ค่ะ ฉันยังไม่รับปาก เดี๋ยวให้ฉันหางานทำให้ได้ก่อน ”
ฉันพึ่งย้ายมาจากต่างจังหวัดได้ไม่ถึงเดือน แน่นอนว่ายังไม่มีรายได้อะไร พอมาพักอยู่กับน้าสาว น้าเขย ก็ต้องช่วยงานที่ร้านไปก่อน
“แบบนี้ได้ด้วยเหรอวะ แล้วทำไมเธอไม่เอาเงินกับพ่อแม่เธอมาล่ะ ทำของคนอื่นเสียหายแบบนี้
แล้วยังจะปล่อยลอยแพอีก ”
“ พ่อแม่ก็ไม่มี บ้านฉันไม่ได้เกิดมารวยเหมือนบ้านพี่หนิ ก็บอกอยู่ว่าจะทยอยคืน มันเข้าใจยากตรงไหนกัน”
“ แล้วเธอชื่ออะไร เรียนคณะไหน”
“ ชื่อโฟกัส เรียนคณะสถาปัตย์ ปี1”
ฉันบอกข้อมูลอย่างไม่เต็มใจ
“ บอกชื่อจริงมาด้วยสิ ”
ฉันถอนหายใจยาว แต่ก็ยอมบอก
“อลินดา ฉันไปได้รึยัง สายมากแล้วเนี่ย ”
“ฉันชื่อธีร์ อยู่ปี4 คนในมหาลัยนี้รู้จักดี ถ้าเธอคิดจะเบี้ยแล้วละก็ เธอไม่ได้ใช้ชีวิตสงบสุขในรั้วมหาลัยแน่ ”
“พี่กำลังข่มขู่ฉันป่ะ ”
ฉันทำหน้าไม่พอใจ
“เปล๊า!ก็แค่เล่าให้ฟัง ว่าคนอย่างฉันไม่ควรเหลี่ยมใส่ ”
เก่งแต่กับผู้หญิงละสิไม่ว่า ฉันแพ้เสียงในหัวจนต้องเบ้ปากใส่
“ แล้วพี่มีอะไรอีกไหม ฉันจะได้ไปเรียน”
เขาเลิกคิ้วกวนๆพร้อมยักไหล่ ก่อนขยับถอยออกจากหน้ารถของฉัน ฉันจึงรีบขับรถไปที่คณะของตัวเอง ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก
“ฮือ..ลูกรักของแม่ หน้าพังยับเลยลูกเอ้ย ”
รถฉันพึ่งออกมาใหม่เหมืนกันนั่นแหละ ดรีมซุปเปอร์คัพสีฟ้า ราคาครึ่งแสนเลยนะ พึ่งผ่อนได้ไม่กี่เดือนเอง ฮือ…ฉันคงไม่กล้าบอกพ่อกับแม่หรอก กลัวพวกท่านจะเป็นห่วงเปล่าๆ ที่บ้านฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไร มีอาชีพปลูกผักขายและทำไร่ทำนาตามฤดูกาล
“โฟกัส ทำไมมาสาย ”
พอฉันเดินเข้ามาในห้องเรียน สมายด์ก็ถามขึ้น สมายด์คือเพื่อนใหม่ในรั้วมหาลัย ที่เจอกันตั้งแต่วันมอบตัว เพื่อนคนนี้หนะ น่ารักและก็เฟรนลี่เอามากๆ
“เกิดอุบัติเหตุหนะ ขับรถชนท้ายรถรุ่นพี่คณะวิศวะ ”
ฉันเล่าให้เพื่อนฟังอย่างเซ็งๆ
“โห!! แล้วเจ็บตรงไหนรึเปล่า ”
“ ไม่เจ็บหรอก แต่รถฉันข้างหน้ายุบหมดเลย ”
พูดแล้วอยากจะร้องไห้
“ไม่เป็นไรนะ แกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วรถรุ่นพี่ละเป็นอะไรรึเปล่า แล้วเขาเรียกค่าเสียหายมั้ย ”
สมายด์ถามได้จี้ใจเหลือเกิน
“เป็นมากเลย เจอรถหรูด้วย แค่ไฟท้ายแตกกับบุบนิดหน่อย ค่าซ่อมสองแสนเลย ”
“โห~สองแสนเลยเหรอโฟกัส ทำไมมันแพงขนาดนั้น ”
เห็นไหมว่าสมายด์ก็คิดแบบเดียวกับฉันนั่นแหละ
“ เห็นบอกว่าเป็นรถหรูนำเข้า อะไหล่ก็ต้องสั่งจากต่างประเทศ ขับแล้วบินได้มั้ง แถมไอ้รุ่นพี่คนนั้นน่ะนะ ปากเสียสุดๆไปเลย ”
“จริงเหรอโฟกัส ได้ยินแกพูดแบบนี้แล้ว ฉันอยากรู้เลยว่าเป็นใคร ”
“ เดี๋ยวถ้าเจอฉันจะชี้ให้ดู ”
วันแรกของการเปิดเรียน ฉันไม่มีแม้แต่สมาธิที่จะเรียนด้วยซ้ำ เอาแต่คิดถึงเรื่องค่าเสียหายสองแสน ที่ยังมองไม่เห็นทางว่าจะหามาจากไหน
-ธีร์ธัช-
“เกิดอะไรขึ้นวะ แล้วมึงซ้อนท้ายมากับใคร”
ผมเดินมาหาเพื่อนที่ม้าหินอ่อน ที่อยู่ไม่ไกลจากหน้าคณะอย่างเซ็งๆ ทันทีที่เดินมาถึง ไอ้ภูภัทรก็ถามขึ้น มันก็ยังอุตส่าห์มองเห็นเนาะ
“รถโดนชนท้าย ไฟท้ายแตก ก้นบุบ แม่งเซ็งชิบหาย แล้วยัยเด็กนั่นก็ไม่มีตังค์จ่ายด้วยนะ ค่าซ่อมสองแสนโอนให้กูห้าพัน บอกขอทยอยจ่าย”
“ ผู้หญิงเหรอวะ เรียนคณะอะไร”
“เออ ก็ผู้หญิงนั่นแหละ เรียนสถาปัตย์ปีหนึ่ง
ขับรถก็งั้นๆ ยังมาทำคนอื่นเดือดร้อนอีก”
พูดแล้วผมก็โมโหไม่หาย ถ้ายัยนั่นไม่ชนรถผม
สักวันก็ต้องชนรถคนอื่นอยู่ดี
“ โห!! เด็กใหม่เหรอวะ แล้วสวยป่ะ
มึงก็ชอบกินเด็กอยู่แล้วหนิ ถ้าน้องไม่มีตังค์จ่ายค่าซ่อม มึงก็…”
“หยุดเลยสัสคิม ผู้หญิงปากแบบนั้นน่ะนะ
ต่อให้มายืนแก้ผ้าตรงหน้ากู กูก็เอาไม่ลงหรอกเว้ย”
ผมรีบออกตัวปฏิเสธ รู้ว่าเพื่อนผมกำลังคิดอะไร
ถึงผมจะชอบเด็กอ่ะนะ แต่ผมจะเว้นยัยเด็กนี่ไว้ซักคนนึง
สวัสดีครับ~ผมชื่อธีร์ หรือธีร์ธัช วิศวะปี4หล่อรวย ทรงแบด ทายาทห้างสรรพสินค้าและโรงแรมหรูระดับห้าดาวอีกหลายแห่ง ผมมีน้องชาย1คนชื่อภีร์ และมีเดอะแก็งค์เพื่อน4คน
ไอ้ปอร์เช่กับคูเปอร์ สองคนนี้เป็นแฝดกัน
ไอ้ภูภัทร และก็ไอ้วาคิม ซี้ปึ๊กสนิทกันสุดๆ
“แล้วทีนี้เอาไง มึงก็ต้องจ่ายไปก่อนดิ ”
“ ก็คงต้องแบบนั้นแหละ แต่กูไม่ยอมจ่ายฟรีหรอก กูจะทวงแม่งทุกบาทเลย ไม่มีจ่ายไม่ว่า
แต่ปากดีนี่สิ กูยอมไม่ได้หรอก”
แค่คิดเห็นหน้ายัยเด็กนั่น ผมก็โมโหเต็มแก่
เด็กอะไรปากดีชิบหาย
“ มึงก็ปากดีสัสธีร์ ไม่ใช่ว่าไปปากเสียใส่น้องเขาก่อนหรอ”
ไอ้ภูภัทรพูดขึ้นอย่างจับผิด
“ กูเป็นเพื่อนมึงนะไอ้ภู ขนาดนี้มึงยังไม่รู้จักกูอีกเหรอ”
เป็นเพื่อนผมแท้ๆ ไอ้พวกนี้มันไม่คิดจะเข้าข้างผมหรอก เพื่อนแท้แบบใด มีแต่ตอกย้ำกับซ้ำเติม สุดจัด
“ ก็เพราะกูเป็นเพื่อนมึงนี่แหละ ถึงคิดว่ามึงจะไปปากเสียใส่น้องเขาก่อน ”
“ ช่วยไม่ได้นี่หว่า กูออกรถมา ตั้งใจจะโชว์สาวสักหน่อย แม่งดับฝันกูชิบหาย ”
กว่าจะสั่งจอง กว่าจะนำเข้ามาในประเทศได้
ใช้เวลาตั้งเท่าไหร่ ยัยเด็กโฟกัสทำพังหมดแล้ว
- Writer
