“อยู่นี่เอง ”
พอได้มือถือ ฉันก็รีบตามคุณแม่กลับเข้ามาในงาน แต่พอถึงหน้าประตู ฉันก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอ
“ว้าย!! นึกว่าใคร ที่แท้ก็นังเด็กเสิร์ฟวันนั้นนี่เอง
วันนี้มารับงานอะไรละ หรือมาเป็นคู่ควงเสี่ยคนไหน ”
ไม่เจอกันตั้งหลายเดือน แต่ยัยโดนัทอะไรนี่ ยังนิสัยเหมือนเดิมเด๊ะ แม่ก็เหมือนกัน ทำไมไม่คิดที่จะห้ามลูกเลยรึไง
“วันนั้นมันทำพวกเราขายหน้า วันนี้ถึงเวลาเอาคืนแล้ว ลากมันไปตบเลยมั้ยคะคุณแม่”
“ก็เอาสิ ถ้าคิดว่ามีมือคนเดียว ”
ฉันไม่ยอมหรอกนะ วันนั้นเป็นเด็กเสิร์ฟ แต่วันนี้เป็นแฟนเจ้าของโรงแรมเลยนะเว้ย แล้วโฟกัสจำเป็นต้องกลัวมั้ย
“กรี๊ด!!!แกท้าฉันเหรอ คุณแม่คะหนูฝากกระเป๋า”
“เอามันเลยลูก”
ยัยโดนัทยื่นกระเป๋าให้แม่ และเดินปรี่เข้ามาอย่างเร็ว
“หยุดนะ!!!”
แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร แม่พี่ธีร์ก็มาเจอซะก่อน
“คุณป้าช่วยนัทด้วยค่ะ ”
นั่นไง วงการตอแหลเข้าแล้วออกยาก การละครสุดๆ
“ นั่นสิค
