“เสร็จแล้วฉันไปหาอะไรกินข้างล่างนะ พี่เอาอะไรรึเปล่า ”
“ไม่เอา ฉันจะนอน ”
พอผมพูดแค่นั้น เธอก็เดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมเดินออกไปจากห้อง
“โฟกัส ”
“คะ ”
“อย่าไปนานนะ ”
“กินข้าวเสร็จจะรีบขึ้นมาค่ะ ”
แล้วเธอก็เดินออกจากห้องไป แล้วผมจะพูดเพื่ออะไรวะเนี่ย
-โฟกัส-
โรงพยาบาลเงียบมากเลย ฉันลงลิฟต์มาชั้นสองตามที่ป้ายบอกว่ามีโรงอาหาร แล้วในลิฟต์ก็มีแค่ฉันคนเดียวด้วยนะ มันน่ากลัวสุดๆเลยล่ะ จากชั้นยี่สิบลงไปชั้นสอง ทำไมมันยาวนานแบบนี้นะ คิดถึงหนังผีเรื่องนึงที่เคยดูเลยอะ
ติ้ง!!
พอลิฟต์เปิด ก็ยังไม่เจอศูนย์อาหารตามที่ป้ายบอก แต่มันกลับเงียบเชียบจนฉันแทบเดินหลับตา
ปึก~
“ว้าย!!!กรี๊ด!!!”
ฉันชนเข้ากับใครอย่างจัง
หมับ~
และในขณะนั้นเขาก็คว้าเอวฉันไว้ ฉันรีบเบิกตาโพลงมองหน้าอีกฝ่าย เขาใส่ชุดกาวน์และสวมแว่นกรองแสงบนใบหน้าด้วย
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
หืม…เสียงที่ถามนั้นนุ่มนวลมาก
“มะ…ไม่เป็นไร
